poniedziałek, 30 maja 2016

(Nie)Cny Rycerz - "Rance: Sabaku no Guardian" (1994) (+18)

Ach, błędni rycerze. Waleczni, honorowi, dobrotliwi. Zawsze gotowi zgładzić paskudnego smoka i ocalić nadobną niewiastę. Niestrudzenie służący swą pomocą każdemu, kto znajdzie się w potrze- DOŚĆ! Ile można wałkować ciągle to samo. Jak wiele widzieliście anime, w których główny rycerz bohater nie był ideałem albo chociaż nie starał się takowym być? No właśnie. Koniec z tym! Dzisiaj wrzucamy "Białorycerzy" z powrotem między bajki a na warsztat bierzemy tytuł, którego bohaterem jest wulgarny dupek, świetnie władający nie tylko tym metalowym mieczem...

Rance, choć jest najpotężniejszym rycerzem na świecie, to daleko mu do idealnego fechtmistrza z baśni. Pyskaty, chciwy i sprośny, zrobi wszystko, aby tylko się wzbogacić i dobrać do majtek pięknej niewiasty. Bezlitosny zarówno dla swych wrogów, przypadkowych przechodniów, jak i nawet własnej, zakochanej w nim służki. Rance się nie patyczkuje. Poćwiartuje, okradnie, a nawet zgwałci każdego, kto ośmieli się mu przeciwstawić.
Pewnego dnia nasz "bohater" przybywa do pustynnego miasta, dręczonego przez grupę rozbójników zwanych "Zielonymi Skorpionami". Jego władczyni wiele słyszała o sile (nie)cnego rycerza i prosi go, by pogonił wrednych bandziorów. A że ciałko ma bardzo ponętne, to Rance nie waha się ni chwili. Zrobi wszystko, jeśli tylko będzie mógł ją dzięki temu posiąść.

Jeśli czytacie mojego bloga od jego najwcześniejszych postów, to kojarzycie pewnie, że sporym szacunkiem darzę staroszkolne hentaie. Dla tych nowszych czytelników, którzy czytając to mogą czuć się zażenowani, już tłumaczę, czemu tak jest. Erotyczne animu z lat 80-tych oraz wczesnych 90-tych były bowiem - wbrew pozorom- faktycznie dobrymi bajkami. Zacznijmy od tego, że często nie koncentrowały się tylko i wyłącznie na samym akcie dupczenia. Ba! Często były one nawet pod tym względem dużo grzeczniejsze, niż współczesne ecchi. Dobrym przykładem będzie tutaj słynna seria OVA "Cream Lemon". Każdy z jej epizodów serwował widzowi całkiem dobrą, fajną historyjkę, w której seks był jedynie miłym dodatkiem. Niektóre z nich były świetnymi komediami, inne ciekawymi i wzruszającymi opowieściami o prawdziwej miłości, jeszcze inne zaś były pokazem talentu i niesamowitych umiejętności pracujących nad nimi animatorów. Podobnie jest właśnie w przypadku "Rance". Seks tu jest, a i owszem. Ale mamy tutaj przede wszystkim prostą, acz zgrabnie opowiedzianą historyjkę, masę dobrego humoru oraz menażerię naprawdę barwnych, fajnych postaci. Już sam Rance wypada bardzo na plus. Nie dość, że jest o wiele lepszym bohaterem, niż typowy debil z komedyjek erotycznych, to jeszcze w genialny sposób wywraca do góry nogami wszystkie cechy stereotypowego rycerza. Wiele razy zdarzyło mi się ryknąć szczerym śmiechem widząc jego niezbyt chwalebne wyczyny. Kojarzycie, jak to w bajkach ocaleni przez dzielnego fechtmistrza ludzie mówią, że "nie wiedzą jak mogą się odpłacić"? Typowy rycerzyna odpowiada wtedy, że "nie są mu nic winni, sam honor wystarczy bla bla bla". Rance zaś nie marnuje okazji i bardzo sprytnie wykorzystuje możliwości, jakie dają te słowa. Okrada kupców, naciąga bogaczy, a piękne dziewoje zaciąga do wyra... ku rozpaczy bez pamięci zakochanej w nim Sill - jego służki. Ta również jest, jak nietrudno się domyślić, parodią charakterystycznego dla opowiastek fantasy typu postaci. Na przykładzie Sill wyśmiana została typowa księżniczkowata łamaga, często uczepiona RPG-owej drużyny jak rzep psiego ogona. Z reguły traktowana jest przez wszystkich pozostałych bohaterów z troską i pobłażliwie... tutaj zaś dostaje po mordzie za każdą, najdrobniejszą nawet wtopę i wykorzystywana jest przez Rance'a do odwalania całej czarnej roboty. Bardzo dobrze parodiuje ona także słynną "ślepą i bezgraniczną miłość", tak bardzo powszechną w baśniach. Sill nie jest głupia i doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jakim dupkiem jest Rance i jak bardzo ją wykorzystuje... a mimo to nadal mocno go kocha i jest gotowa zrobić dla niego wszystko. Twórcy złośliwie wytykają w ten sposób naiwność kierujących się tym światopoglądem postaci.
Humor serii nie leży jednak tylko w postaciach. Sama fabuła bardzo zgrabnie wyśmiewa też większość standardowych dla skośnych (i nie tylko) historii fantasy oraz RPG zagrywek. Mamy tu nabijanie się z typowych questów, "nieprzewidywalnych" zdrad, super-duper ataków specjalnych, czy też nawet zdobywania wyższego poziomu postaci, które tutaj odbywa się poprzez... erotyczny taniec w wykonaniu boginki levelowania.

Ślicznie prezentuje się też oprawa wizualna. Szczegółowe, kolorowe i bardzo przyjemne dla oka projekty postaci podobały mi się niesamowicie. Zwłaszcza dziewczęta są bardzo urokliwe i apetyczne. I mają puchate kudełki. Kocham puchate kudełki. Bardzo ładne i klimatyczne są również tła, nie ustępujące w niczym tym znanym z regularnych fantasy. No i animacja też zachwyca. Płynna, dynamiczna i pełna efekciarstwa w postaci błysków i wybuchów. Zdarzają się tu i ówdzie powtórzenia ujęć, zwłaszcza przy atakach specjalnych, acz podejrzewam że w tym wypadku są one również częścią żartu (wiecie, te wszystkie zapętlone, powtarzane w nieskończoność animacje zaklęć etc. w "erpegach"). Strasznie podobało mi się też to, że bardzo często akcja nie dzieje się tylko na głównym planie. Przykładowo, gdy w jednej ze scen Rance robi w gospodzie demolkę, Sill liczy sobie na boku pieniążki. Dzięki temu tło prawie nigdy nie jest statyczne i zawsze można dopatrzeć się tam drobniutkich smaczków i żartów.
Coś o muzyce - ogółem OST jest dobry, odpowiednio dopasowany do rozgrywających się na ekranie wydarzeń, acz szczerze mówiąc nie zapada zbytnio w pamięć.  Ot, poprawna rzemieślnicza robota i w sumie tyle. Ciężko się temu jednak dziwić, skoro komponował ją totalny "no-name". Bardzo wrył mi się jednak w pamięć opening. Bardzo przyjemna, rytmiczna piosenka o tym jak to Sill kocha Rance'a i jakim to on jest wspaniałym mężczyzną. Okraszona dodatkowo śliczną, wzruszającą animacją, w której to nasza urocza bohaterka rzuca się w objęcia swego wyidealizowanego ukochanego, który nagle znika, pozostawiając ją zaskoczoną. Jest to oczywiście kolejny złośliwy żart twórców.
Gra aktorska wypada świetnie. Obsada nie jest jakaś niezwykle duża, ale ciężko narzekać, kiedy każdy z bohaterów brzmi naturalnie i przekonująco. Spora w tym zasługa takich nazwisk jak Kazuki Yao (Judau z "Mobile Suit ZZ Gundam", Shinobu z "Dancougi"), czy też Matsui Naoko (Rem z "Dream Hunter Rem", Inez z "Martian Successor Nadesico"). Najlepiej zdecydowanie spisuje się właśnie pan Yao, wcielający się w rolę Rance'a. Jego "gorącokrwisty", męski, nieco skrzeczący głos idealnie pasuje do roli potężnego, niesamowicie wrednego dupka.

"Rance" to zabawna i przyjemna komedia erotyczna, w sam raz na nudny wieczór. Krótka i nie wymagająca wielkiego skupienia, bawi i oczarowuje bardzo ładnym wykonaniem. Jeśli macie chętkę na sprośniejszy tytuł, to jak najbardziej polecam. Jest to o wiele lepsza pozycja, niż większość współczesnych ecchi, których bohaterami są przygłupie niedorajdy, otoczone równie głupimi dziewczątkami. A i jest bardzo fajną alternatywą dla tych wszystkich ogranych historyjek o cnych rycerzach, bezinteresownie ratujących świat.

Typ Anime - Seria OVA
Rok produkcji - 1994
Pełny Tytuł: „Rance: Sabaku no Guardian” ("Rance: The Desert Guardian")
 Reżyseria: Tominaga Tsuneo
Scenariusz: Akahori Satoru
Muzyka: Hiroyuki Takei
Gatunek: Komedia, Hentai, Parodia, Fantasy
Liczba Odcinków: 2
Studio: ANIMATE
Ocena Recenzenta: 7/10

- OVA powstała na podstawie świetnej serii gier od "Alicesoft", parodiujących stereotypowe fantasy. Oferują one nie tylko dużą dozę sprośnego humoru, ale również naprawdę solidną i fajną rozrywkę. Zdecydowanie polecam się z nimi zapoznać, tym bardziej, że mają fanowskie tłumaczenia.

Screeny:









środa, 18 maja 2016

"Wyruszymy dziś w podróż, daleką jak bezkresne niebo..." - "Ie Naki Ko Remy" (1996)

Jeśli macie jakieś młodsze rodzeństwo, to zapewne nie raz myśleliście o tym, by zarazić je swoją pasją. Rzecz to zupełnie naturalna. Pytanie tylko, jaką chińską bajkę im na start polecić? Wartościowych tytułów dla młodszych jest coraz mniej i mniej, a i większość z nich to bardzo przeciętne reklamy zabawek. Nie ma co się jednak martwić, wystarczy sięgnąć trochę w przeszłość. W latach 80-tych oraz szczególnie 90-tych powstało bowiem mnóstwo świetnych serii, kierowanych do młodszych widzów. Wiele z nich stworzyło studio Nippon Animation, w ramach cyklu "World Masterpiece Theater". Składał się on z pięknych i wzruszających ekranizacji kultowych książek dla dzieci. Dziś przyjrzymy się ostatniej serii z jego oryginalnego runu - "Ie Naki Ko Remy" - na podstawie powieści "Sans Famille", autorstwa Hectora Malota.

Remy to radosna 10-latka, mieszkająca w małym miasteczku wraz z mamą i młodszą siostrą. Jej ojciec wyjechał wiele lat temu do Paryża, w poszukiwaniu pracy. Pewnego dnia ulega jednak wypadkowi, który uniemożliwia mu dalsze wykonywanie zawodu i rozgoryczony wraca do domu. Gdy zastaje w nim Remy, wpada w szał. Wyjawia przerażonej dziewczynce, że nie jest jego prawdziwą córką, a jedynie znajdą. Na tym jednak problemów nie koniec - by zdobyć pieniądze na utrzymanie, ojciec postanawia sprzedać ją handlarzowi niewolników. Na całe szczęście, z pomocą małej Remy przybywa Vitalis - wędrowny kuglarz. Wciela on dziewczynkę do swojej trupy i zabiera w daleką podróż po Francji.

Jak na początku tekstu wspomniałem, była to ostatnia bajka stworzona w ramach oryginalnego runu "WMT". Powodów było kilka. Od końca lat 80-tych stosunki Nippon Animation ze stacją Fuji TV, na której cykl był emitowany, zaczęły się coraz bardziej pogarszać. Dostawali coraz mniej pieniędzy, a dozwolona liczba odcinków dla ich tytułów coraz bardziej malała. Zaczęła spadać również popularność cyklu. W związku z tym Nippon Animation zaczęło próbować nowych rzeczy, by przyciągnąć widzów przed ekrany. Nie tylko sięgali po bardziej egzotyczne i baśniowe tytuły, ale też zaczęli dokonywać coraz większych zmian w fabule adaptowanych książek. To ostatnie jest bardzo widoczne właśnie w "Remy". Zmieniono płeć głównego bohatera, usunięto niektóre wątki fabularne, a by wypełnić lukę po nich przedłużono inne, lub też wymyślono całkiem nowe. Nieszczególnie spodobało się to widzom. Oglądalność serii zaczęła drastycznie spadać, w wyniku czego, po 23 odcinku została zdjęta z anteny. Trzy ostatnie epizody nie zostały nigdy w Japonii wyemitowane. W tym momencie Nippon Animation stwierdziło, że dalsze ciągnięcie "WMT" jest po prostu nieopłacalne i zawiesiło cykl na całą dekadę. Wznowiony na krótką chwilę został dopiero w roku 2007.

Wydawać by się mogło zatem, że "Remy" jest bajką kiepską. Nic bardziej mylnego! Choć w Japonii serial nie został zbyt dobrze przyjęty, to poza nią odniósł dość znaczący sukces, zwłaszcza w krajach arabskich. Ciężko się temu dziwić, bowiem jest to naprawdę piękna i wzruszająca opowieść. Zmiany poczynione w fabule wcale a wcale nie czynią jej gorszą, niż książkowy pierwowzór. Inną - tak, ale wcale nie gorszą. Historia rozwija się stopniowo, dając widzowi czas na zaznajomienie się z bohaterami i światem przedstawionym. Nic nie dzieje się bez powodu i każde kolejne wydarzenie jest następstwem poprzedniego. Podobało mi się też, że twórcy nie bali się pokazać bardziej przykrych scen. W "Remy" nie ma  taryfy ulgowej. Bohaterowie narażeni są na różne nieszczęścia - chorują, trafiają do więzienia, a nawet umierają, Nie oznacza to jednak, że celem bajki jest tylko maksymalne dobicie widza i zmuszenie go do płaczu. Sceny przykre prawie zawsze mają sensowne uzasadnienie - często potrzebne są dla rozwoju postaci albo też zamykają dany rozdział historii. Trzeba jednak przyznać, że momentami twórcy troszeczkę przesadzają i starają się wzruszyć widza aż za bardzo.
Bajka nie jest jednak tylko festiwalem depresyjnych obrazów. Po scenach przykrych zawsze przychodzi pora na te radośniejsze. Bardzo dużo radości do serii wnosi sama Remy. Niezwykle pogodna dziewczynka o złotym serduszku, krocząca naprzód bez względu na wszelkie przeciwności losu. Swoim uśmiechem i determinacją zaraża wszystkich w koło, pomagając im przezwyciężyć własne słabości. Jej interakcje z innymi bohaterami zdecydowanie są motorem napędowym serii i ogląda się je z prawdziwą przyjemnością. Bawią, wzruszają, budzą podziw. Płynie z nich też najważniejszy morał całej bajki - nigdy nie wolno się poddawać. Nie ważne, jak źle się dzieje i jak wiele razy upadniemy, jeśli zawsze podniesiemy się i będziemy kroczyć naprzód, to istnieje szansa na lepsze jutro. Bardzo sympatycznym bohaterem jest także pan Vitalis. Doświadczony przez życie, rozsądny i dobrotliwy. Pełni dla Remy rolę kochającego ojca i to właśnie on uczy ją, by nigdy się nie poddawać. Problem z nim jedynie taki, że niewiele się o jego przeszłości dowiadujemy. A szkoda wielka. Co do antagonistów - z nimi sprawa wygląda już, niestety, gorzej. Są bardzo stereotypowi i dwuwymiarowi. Zwłaszcza pojawiający się w drugiej połowie serii Gaspard. Jego charakter nie ma absolutnie żadnej głębi. To po prostu wredny dupek złakniony pieniędzy. Już sam projekt jego postaci nie pozostawia żadnych złudzeń co do tego, jakim jest typem bohatera.

Oprawa audiowizualna, jak na tytuł z cyklu "World Masterpiece Theater" przystało, jest bardzo solidna. Projekty postaci, choć proste, są prześliczne i miłe dla oka. Na ich twarzach wyraziście maluje się też bardzo wiele ekspresji. Przepięknie prezentują się także tła - realistyczne, kolorowe i bardzo szczegółowe. Zwłaszcza scenerie miejskie robią wielkie wrażenie. Animacja również prezentuje bardzo przyzwoity poziom - płynna, schludna i bez większych chrupnięć czy spadków jakości. Dość mocno rzuca się jednak w oczy recykling ujęć. Zwłaszcza w drugiej połowie serii, gdzie momentami animatorzy używają nawet scen wyjętych żywcem z poprzedniego epizodu.
Szczególna uwaga należy się muzyce, która jest po prostu fenomenalna. Jest to zresztą charakterystyczne dla wszystkich tytułów z cyklu "WMT". Gdy po raz pierwszy usłyszałem opening serii, zostałem totalnie zauroczony. Nie tylko spokojnym, bardzo ładnym wokalem czy też świetną melodią, ale też bardzo poruszającymi słowami, idealnie pasującymi do opowiadanej w bajce historii. Podobnie sprawa wygląda zresztą z endingiem. Strasznie podoba mi się zwłaszcza jego początek, mówiący by "kochać siebie bardziej" i że "porzucone marzenia wciąż można odzyskać". Utwory ubarwiające poszczególne wydarzenia również są świetne. Twórcy bardzo dobrze wiedzieli, jak wykorzystać muzykę, by bardziej wzruszyć widza podczas scen smutnych, albo też sprawić, że szeroko się uśmiechnie, kiedy Remy spotka coś dobrego. Katsuhisa Hattori spisał się po prostu wyśmienicie. Słówko jeszcze o grze aktorskiej - jako że mamy tu do czynienia z obsadą pełną sław, to jest ona z reguły na bardzo wysokim poziomie. Usłyszymy tutaj Megumi Hayashibarę, Mitsuko Hoire, czy też Yuukiego Hiro. Drobny zgrzyt pojawia się jednak momentami w scenach przykrych. Bardzo szanuję panią Mitsuko Hoire, zwłaszcza za fenomenalne piosenki, jednak kiedy płakała jako Remy, to nie mogłem momentami oprzeć się wrażeniu sztuczności. Poza tym wszystko jednak brzmi świetnie.

"Ie Naki Ko Remy", choć nie jest najwierniejszą adaptacją, ani też najlepszą serią z "World Masterpiece Theater", to wciąż wypada naprawdę bardzo dobrze. Małej Remy nie w sposób po prostu nie pokochać a przeżywane przez nią przygody nie raz, nie dwa rozbawią oraz wzruszą. Soundtracku serii słucham zaś na zapętleniu odkąd tylko ją skończyłem. Jest to też zdecydowanie dużo lepsza alternatywa dla wielu emitowanych dzisiaj w telewizji bajek, nastawionych głównie na tępą, przesyconą przemocą rozrywkę. Nie wahajcie się pokazać "Remy" waszym milusińskim. Ba! Obejrzyjcie ją razem z nimi!

Typ Anime - Seria Telewizyjna
Rok produkcji - 1996
Pełny Tytuł: „Ie Naki Ko Remy” ("Nobody's Girl Remi")
 Reżyseria: Kusuba Kouzou
Scenariusz: Shimada Michiru
Muzyka: Hattori Katsuhisa
Gatunek: Dramat, Familijny, Obyczajowy
Liczba Odcinków: 26
Studio: Nippon Animation
Ocena Recenzenta: 8/10

Screeny:










środa, 11 maja 2016

O Waleczny, strażniku Złotej Krainy, usłysz me wołanie! Przebudź się i ukaż przede mną! - "Ougon Yuusha Goldran" (1995)

Rok 2016 to dobry rok dla mecha. Całkiem niedawno Karyuudo Fansubs przetłumaczyło w pełni serię Beast Wars II. Luurah prężnie pracuje nad Daltaniousem oraz Ginguiserem. Najbardziej cieszy mnie jednak, że w końcu doczekaliśmy się kompletnych napisów dla wszystkich odsłon świetnego cyklu "Brave Series". W tym rewelacyjnego Goldrana, o którym będzie dzisiaj mowa.

Na początek krótka lekcja historii - pod koniec lat 80-tych firma Takara, zajmująca się produkcją zabawek z linii "Transformers", zakończyła w Japonii linię fabularną "Generacji Pierwszej". Powodem był m.in fakt, że dzieciaki przestały interesować się robotami, w wyniku czego sprzedaż zabawek zaczęła drastycznie spadać. Doprowadziło to również do anulowania serii OVA - "Transformers Zone". Pieniążki jednak nadal jakoś zarabiać było trzeba. Takara wpadło więc na pomysł, by rozpocząć nową serię - poruszającą podobną tematykę, acz pod wieloma względami zgoła odmienną, niż Transformers. Na początku lat 90-tych podpisało zatem umowę ze studiem Sunrise, na mocy której miało ono wykonać serię bajek, reklamujących nowe zabawki Takary. Tak oto narodziło się "Brave Series". Cykl okazał się niesamowitym sukcesem i nie tylko szaleńczo nakręcił sprzedaż zabawek, ale spowodował też, że dzieciaki ponownie zapałały miłością do Super Robotów. Gatunek ten przeżywał prawdziwy renesans i jeszcze do początków dwudziestego pierwszego wieku był jednym z najpopularniejszych na rynku. 
W sukcesie "Brave Series" sporą rolę odegrało ciekawe wykorzystanie znanej już widzom formuły. Bohaterami wciąż były głównie wielkie, zmieniające się w pojazdy inteligentne roboty, jednak tym razem niezwykle dużą rolę grali też bohaterowie ludzcy. Już w pierwszej odsłonie cyklu - "Brave Exkaiser" - kluczowym elementem była przyjaźń pomiędzy tytułowym robotem a małym chłopcem - relacja o wiele bardziej rozbudowana i przedstawiona zgoła odmiennie niż w Transformerach. Bardzo ważną rolę odgrywały też relacje rodzinne bohaterów, ich życie codzienne. Natychmiast kupiło to dzieciaki oglądające bajkę - każdy z nich chciał mieć tak niezwykłego przyjaciela i przeżywać wraz z nim niesamowite przygody. Mali widzowie bardzo identyfikowali się też z ludzkimi bohaterami serii, których codzienne problemy i rozterki były im tak bliskie.
"Brave Series" doczekało się aż ośmiu odsłon, z których każda miała ponad 40 epizodów. Ostatnia seria - "King of Braves GaoGaiGar" - doczekała się nawet bezpośredniej kontynuacji w postaci "FINAL" oraz spin-offu, zatytułowanego "Betterman".

Tyle słowem wstępu, przejdźmy teraz do samego Goldrana.

Legenda głosi, że gdzieś istnieje magiczna kraina zwana "Legendra". Ten, kto ją odszuka, obdarzony zostanie największym skarbem na świecie. By znaleźć do niej drogę, należy jednak najpierw obudzić ośmiu jej strażników, nazywanych "Walecznymi", zaklętych w magicznych "Kamieniach Mocy".
Nasza historia zaczyna się w momencie, gdy trzech uczniów podstawówki - Takuya, Kazuki oraz Dai - znajduje jednego z legendarnych strażników - złotego szermierza imieniem Dran. Jest to początek ich niesamowitej przygody. Poznają w jej trakcie wielu nowych przyjaciół oraz będą musieli stawić czoła nikczemnemu Walterowi Walzacowi - księciu wielkiego imperium, który chce zagarnąć skarb Legendry i podbić za jego pomocą cały świat.

Do "Goldrana" podchodziłem ze sporymi oczekiwaniami. Nie tylko bowiem była to kolejna odsłona fantastycznego "Brave Series", ale jej reżyserem był Shinji Takamatsu - cholernie utalentowany gość, odpowiedzialny m.in za tak świetne tytuły jak "After War Gundam X", czy też "Yuusha Keisatsu J-Decker". Młodszym fanom anime znany może być z tego, że reżyserował "Gintamę" oraz użyczał głosu jednemu z bohaterów tej serii - Elizabeth. W obecnym sezonie pracuje również nad "Sakamoto desu ga?". 
Z kimś takim na pokładzie "Goldran" nie mógł mnie zawieść. Bajka oczarowała mnie niesamowicie i bez reszty wciągnęła do swojego cudownego świata. Fabuła serialu jest w dużej mierze epizodyczna - każdy z odcinków to oddzielna przygoda, podczas której bohaterowie wyruszają na poszukiwania kolejnego "Kamienia Mocy" i stają w szranki z nikczemnym, ale strasznie gapowatym Walterem. Twórcom na całe szczęście udało się uniknąć monotonii - każda z historyjek bowiem, choć jedzie na podobnym schemacie, różni się pod wieloma względami. Nie każdy epizod kończy się odnalezieniem kolejnego robota; każda przygoda dzieje się w całkiem innej lokacji, zamieszkanej przez inne barwne postacie; każda przygoda znowuż jest całkiem inna - raz bohaterowie zostają porwani przez piratów, innym razem przemierzają azteckie piramidy, a jeszcze innym zostają wujkami dla miniaturowych robocików. W dalszej części serii pojawiają się też kolejni ciekawi towarzysze oraz antagoniści, co jeszcze bardziej urozmaica opowieść i nie pozwala się nudzić. Ogromnie pomaga także rewelacyjny humor. Żarty serwowane w "Goldranie" są faktycznie śmieszne - zarówno gry słowne, humor sytuacyjny, jak i typowe dla bajek dla dzieci slap-stickowe gagi. Zwłaszcza odcinek, w którym Dran zostaje tatusiem czwórki uroczych robomaluchów  i nie potrafi się w tej roli odnaleźć, rozbawił mnie niesamowicie.
Największą siłą "Goldrana" są zdecydowanie postaci. Jest to tak barwna menażeria cudaków, że nie w sposób ich nie polubić. Trójka głównych bohaterów - Takuya, Kazuki oraz Dai - są niesamowicie sympatyczni. Każdy z nich ma całkiem inną osobowość, aby dzieciaki mogły znaleźć swojego ulubieńca - Takuya to rezolutny i skory do psot rozrabiaka, Kazuki to inteligentny i pomysłowy mózg ekipy, Dai zaś to obdarzony wielkim sercem osiłek, kochający zwierzęta. Nie mniej różnorodnie wypadają ich olbrzymi, mechaniczni towarzysze. Każdy ze strażników Legendry ma własną osobowość, a dodatkowo odgrywa równie ważną rolę w historii. Fantastycznie wygląda też sprawa z antagonistami. Walter Walzac to niezwykle zabawny głuptak, który tylko z pozoru wydaje się taki zły i nikczemny. Tak naprawdę to bardzo w porządku gość, który po prostu zaślepiony został przez swoje ambicje. Potrzebował tylko kogoś, kto pomoże mu się otrząsnąć i dostrzec, co tak naprawdę liczy się w życiu. W trakcie serii jego charakter bardzo się rozwija, dzięki czemu bez większych problemów zaskarbił sobie moją sympatię i stał się jednym z moich ulubionych chińskobajkowych bohaterów. A wyobraźcie sobie, że nie tylko on jest tak dobrze napisanym antagonistą. Praktycznie wszyscy "źli" w  "Goldranie" to rozbudowane postacie, potrafiące wzbudzić w widzu sympatię. Dzięki temu, że każdy z bohaterów jest tak fajny, to równie wspaniale i naturalnie wypadają interakcje między nimi. Potrafią one wzruszyć, rozbawić, czy też wzbudzić podziw.
Bardzo dużym plusem serii jest też to, że w przeciwieństwie do wielu innych tytułów z gatunku Super Robot, gdzie to tytułowa maszyna zgarnia najlepsze walki, tutaj każdy z mechów dostał swoje pięć minut. Ba! Bardzo często to nie Goldran, a któryś z jego towarzyszy zadawał efekciarski cios kończący. Jest to godne wyróżnienia tym bardziej, gdy weźmiemy pod uwagę, że mamy tutaj ponad osiem istotnych dla fabuły robotów.
Serial ustrzegł się też największej zmory wielu bajek dla dzieci z lat 90-tych -  odcinków powtórzeniowych. W całym "Goldranie" jest ich może ze dwa, w dodatku zrobione są całkiem pomysłowo, rozwijając dodatkowo opowiadaną w bajce historię.

Oprawa audiowizualna jest bardzo solidna. Projekty postaci, w większości nieco karykaturalne, dodają serii humorystyki i sprawiają, że gagi bawią jeszcze bardziej. Tła są kolorowe, zróżnicowane i pełne detali. Lasy, górskie krajobrazy, antyczne ruiny, czy też rozległe galaktyki - wszystko to tu zobaczycie. Roboty zaś prezentują się po prostu fenomenalnie. Designy z "Goldrana" to chyba moje ulubione designy z całego "Brave Series". Pomysłowo zaprojektowane i kolorowe zdecydowanie przykuwają uwagę. Bardzo fajnie prezentują się także sekwencje ich kombinacji oraz transformacji. Nie ważne, ile razy je oglądałem, za każdym razem jarałem się jak mały chłopiec. Bardzo dobrze wypada również cała reszta animacji - schludna i płynna, praktycznie pozbawiona powtarzanych ujęć, poza oczywiście scenami kombinacji czy ataków ostatecznych. Mało tutaj także oszczędności w postaci statycznych ujęć czy też takich koncentrujących się na twarzach. Dużo za to efekciarstwa w postaci ferii barw, wybuchów, rozbłysków, pocisków i innych kolorowych dupereli.
Muzyka również zachwyca. Hayato Matsuo spisał się na medal i stworzył bardzo przyjemną dla ucha, a przy tym świetnie wpasowującą się w klimat serii ścieżkę dźwiękową. Ogromnie podobały mi się zwłaszcza utwory grające podczas ataków finałowych, czy też bardziej dramatycznych, wzruszających scen. Nie najgorzej wypada także opening, choć średnio do gustu przypadł mi wokal. W porównaniu z innymi "Brave Series", brzmiał trochę za piskliwie i dziecinnie. Choć, biorąc pod uwagę, że "Goldran" jest serią o dziecięcej przygodzie, to taki był prawdopodobnie zamysł twórców. Bardzo spodobał mi się jednak ending. Rytmiczny i przyjemny dla ucha, z bardzo dobrym wokalem.
No i jest jeszcze kwestia gry aktorskiej. Ta jest fenomenalna. Każdy z bohaterów brzmi bardzo naturalnie i przekonująco. Nic dziwnego zresztą - zebrały się tu same sławy. W rolę Waltera wcielił się przykładowo Morikawa Toshiyuki, który znany wam może być z roli Griffitha z "Berserk", Dantego z "Devil May Cry", czy też ojca Ichigo z "Bleach". Usłyszymy tutaj także Miyamurę Yoko, której najsłynniejszą rolą jest chyba Asuka z "Neon Genesis Evangelion", czy też słynną Megumi Hayashibarę, która grała m.in Rei z "NGE", Linę ze "Slayers", Pai z "3x3 Eyes", czy też Lime z "Saber Marionette J".

"Ougon Yuusha Goldran" to rewelacyjna seria dla dzieci. Pełna przygód i barwnych postaci, oczarowuje niesamowicie i wciąga bez reszty. Bawi, wzrusza, sprawia że serce zaczyna szybciej bić. Udaje jej się także uniknąć większości problemów, które dręczą podobne jej tytuły. Zdecydowanie polecam ją każdemu, bez względu na wiek. Sam, będąc już, jak to się mówi, "starym koniem" bawiłem się na niej tak samo świetnie, jak jej docelowi odbiorcy.  Zdecydowanie moja ulubiona odsłona "Brave Series". Podobała mi się nawet bardziej, niż kultowy "GaoGaiGar".

Typ Anime - Seria Telewizyjna
Rok produkcji - 1995
Pełny Tytuł: „Ougon Yuusha Goldran” ("Goldran the Brave of Gold")
 Reżyseria: Shinji Takamatsu
Scenariusz: Yamada Yasunori
Muzyka: Hayato Matsuo
Gatunek: Science-Fiction, Komedia, Super Robot, Przygodowy
Liczba Odcinków: 48
Studio: Sunrise
Ocena Recenzenta: 9/10

Screeny:







czwartek, 5 maja 2016

ARTBOOK - "Lemon People 1986-01 Zoukangou Vol. 52 Tatakae!! Iczer-1"

Wiecie, czego tutaj dawno nie było? Recenzji książeczki! Jeśli śledzicie mojego bloga od dłuższego czasu (albo też bardzo dobrze mnie znacie) to wiecie zapewne, że uwielbiam nie tylko oglądać stare bajki, ale też skrzętnie gromadzić wszelki stuff z nimi związany. Breloczki, figurki, przypinki, naklejki i wszelkie inne bibeloty. No i oczywiście archiwalne magazyny, doujinshi i artbooki z lat 80-tych i 90-tych, których mam po prostu mnóstwo. Dziś przyjrzymy się jednemu z moich niedawnych nabytków - specjalnemu wydaniu magazynu "Lemon People", poświęconemu w pełni najsłynniejszej serii wywodzącej się z tego periodyka - "Tatakae!! Iczer-1!". O samej serii oraz wspomnianym magazynie możecie przeczytać więcej w krótkim artykule, o tutaj.
Będzie trochę cycków, więc nieletni proszę zamknąć oczy. ALE JUŻ!!

Tytuł: "Lemon People 1986-01 Zoukangou Vol. 52 Tatakae!! Iczer-1"
Typ Książki: Artbook
Serie, którym książka jest poświęcona: "Tatakae!! Iczer-1!"
Liczba stron: 98
Wydawnictwo: Kubo Shoten
Data Wydania: 15 stycznia 1986 roku
Cena: około 18zł
Sklep: Mandarake

Opisywane specjalne wydanie magazynu zostało wydane niedługo po tym, jak do sprzedaży trafił pierwszy epizod serii OVA. Była to pierwsza książeczka poświęcona "Iczer-1". Jej zawartość to w dużej mierze kolorowe ilustracje oraz kadry z OVA, streszczające historię opowiedzianą w animacji. Oprócz tego sporo w niej smaczków na temat świata przedstawionego oraz bohaterów.


Książeczka jest bardzo ładnie wydana, obłożona kolorową, błyszczącą obwolutą. Strony kolorowe drukowane są na wysokiej jakości papierze kredowym. Na wewnętrznej stronie obwoluty znajdują się spis treści oraz spis ludzi za wydanie książeczki odpowiedzialnych. Pod obwolutą, na obu stronach okładki, nadrukowane są czarno-białe ilustracje przedstawiające Iczer-1 oraz dwa wielkie roboty, występujące w pierwszym epizodzie serii - Iczer-Robo oraz Delos Theta. Na pierwszych stronach książeczki znajdziemy także piękną, rozkładaną ilustrację, przedstawiającą dwie główne bohaterki serii - Iczer-1 oraz Nagisę



Rozkładana ilustracja



Na tyle okładki znajdziemy dwie klatki animacji w formie szkicu



Już na samym początku książeczka robi bardzo pozytywne wrażenie. A dalej jest tylko lepiej. Pierwsze strony poświęcone są krótkiemu streszczeniu fabuły pierwszego epizodu. Znajdziemy na nich więc mnóstwo pięknych kadrów, ciekawostki na temat bohaterów i poszczególnych scen, oraz cytaty.


Cobalt oraz Sepia - dwie kochanki z planety Cthuwulf


Nagisa Kano - urocza i roztrzepana uczennica liceum

Podczas drogi do szkoły napotyka tytułową Iczer-1, którą uważa za cosplayerkę

Potem w szkole zaczynają się dziać dziwne rzeczy

W wyniku których nasza bohaterka m.in wpada w inny wymiar, znajdujący się na pobliskim placu budowy



Iczer-1 walcząca w obronie Nagisy

Dalej znajdziemy pojedynczą stronę, poświęconą gadżetom związanym z serią. Soundtrack, figurki, karteczki i inne duperele. Zaraz potem zaś krótki dział poświęcony maszynom pojawiającym się w serii. Znalazło się tam miejsce zarówno dla statków kosmicznych, jak i wielkich robotów. Zobaczyć tam możemy zarówno wyjęte z OVA kadry, jak i ekskluzywne dla książeczki ilustracje oraz rysunki konceptowe.



Garage Kity przedstawiające Iczer-1 i Nagisę. Dziś już praktycznie nie do zdobycia
Płyta ze ścieżką dźwiękową



Okręt wojenny, którym ludzkość próbowała zwalczyć wrednych kosmitów

Z mizernym skutkiem

Dokładniejszy opis okrętu

Pilotowany przez Iczer-1 oraz Nagisę Iczer-Robo

Wnętrze kokpitu oraz kilka szkiców konceptowych samego Iczer-Robo

Delos Theta - maszyna pilotowana przez Cobalt
 

Odcisk stopy Delosa

Następne kilka stron zawiera przepiękne kolorowe ilustracje, wykonane przez animatorów pracujących nad OVA.

Sepia

Iczer-1 walcząca z jednym z bojowych androidów

Zainfekowany przez obcych człowiek

Iczer-1 oraz Nagisa w wersji bardziej przypominającej komiksowe pierwowzory

Iczer-1 oraz Iczer-Robo
Następne kilka stron jest czarno-białych. Znajdziemy na nich głównie rysunki konceptowe bohaterów oraz lokacji, a także szkice klatek animacji. Na samym końcu znajduje się też króciutki wywiad z ekipą pracującą nad OVA, ale niestety nie znam jeszcze "run księżycowych" na tyle dobrze, aby go w pełni zrozumieć.

Rysunki konceptowe oraz klatki animacji Nagisy




Lata 80-te były pięknym okresem, w którym chińskobajkowe dziewczynki nie były przesadnie wychudzone, a piersi nie przypominały przesadnie napompowanych balonów.


Nagisa z rodzicami


Rysunki konceptowe oraz klatki animacji Iczer-1

Niesamowicie podobają mi się oczy rysowane przez Hirano



Popatrzcie na tę uroczą, zdziwioną Iczer-1 i spróbujcie zaprzeczyć, że lata 80-te miały najlepsze dziewczynki



Główni antagoniści pierwszego epizodu - Sir Violet, Cobalt, Big Gold oraz Sepia

Klatki animacji Cobalt

Szkice konceptowe Cobalt

Sepia

Sir Violet

Główny zły całej serii - Big Gold

Służące obcym androidy i potworki




Szkice lokacji

Forteca Big Gold

"Sala Tronowa"


Cobalt przybywa do Sir Violet po rozkazy

Sypialnia Cobalt i Sepii

Zamknięty wymiar, w którym Iczer-1 walczyła z jednym z wrogich androidów

Wywiad z obsadą

Okraszony bardzo ładnym szkicem, przedstawiającym Sepię

Następny dział koncentruje się na drugiej połowie OVA. Pojawiają się w nim kadry głównie ze starcia Iczer-1 z wrogim androidem oraz finałowego pojedynku Iczer-Robo kontra Delos Theta.







Rodzice Nagisy okazują się być zakażonymi przez kosmitów

Co doprowadza naszą bohaterkę do histerii

Iczer-1 niestety nie może jej od razu pospieszyć na pomoc, bowiem najpierw uporać się musi z wrogim androidem




Na całe szczęście przybywa jednak na czas


Choć rozhisteryzowana Nagisa nie jest w stanie docenić jej pomocy i obarcza ją winą za wszystko, co do tej pory zaszło

Tymczasem w mieście pojawia się Delos Theta


Fajna ciekawostka - w jednej ze scen możemy zaobserwować bohaterów "Mobile Suit Zeta Gundam" - Kamille oraz Fa. W tle są także bohaterowie "Heavy Metal L-Gaim", acz ze zmienionymi kolorami włosów.

Cobalt żegna się ze swą ukochaną



Ludzkość przygotowuje swój okręt do bitwy



Wynik tej batalii jest prosty do przewidzenia

Cobalt wyśmiewa ziemskie maszyny bojowe


Iczer-1 postanawia wezwać swego robota

Iczer-Robo wkracza do akcji 

Nagisa w kokpicie


Iczer-Robo przygotowuje swój atak końcowy


I celnym strzałem powala Delosa na ziemię


Po czym zabija jego pilota

Sepia jest pogrążona w rozpaczy po utracie Cobalt

I poprzysięga zemstę

Przerażona wszystkim co się wydarzyło Nagisa szuka ukojenia w ramionach Iczer-1


Na samym końcu tego działu znajdziemy także zapowiedź drugiego epizodu OVA, w którym pojawi się nowa maszyna pilotowana przez dziwnie podobną do Iczer-1 kosmitkę

Ostatni dział książeczki to bardzo miła niespodzianka - oryginalny komiks Rena Arai, od którego wszystko się zaczęło. Świetny smaczek dla fanów. W dodatku nie jest szczególnie trudny do zrozumienia, mimo że jest w pełni po japońsku. Tak więc nawet Ci, którzy nie znają dobrze "run księżycowych" ze spokojem dadzą radę go przeczytać.


Cobalt na audiencji u Sir Violet


Nagisa wracająca do domu z Nya (pierwowzór Iczer-1)

Wspominałem już, że lata 80-te miały najśliczniejsze dziewczynki?

Cobalt szykująca się do startu

Jegomość ze szpiczastymi uszami jest bardzo podobny do Dr.Tarsana z innej OVA, przy której pracował Hirano - "Haja Taisei Dangaioh"

Nagisa podczas rozmowy z Nya natrafiają w telewizji na wiadomości, w których jest mowa o ataku obcych na ziemię


Iczer-0 przybywa na ziemię



Poirytowana Nagisa wyładowuje swoją złość na Nya. Po czym ją przeprasza

I wspólnie ruszają do walki z Iczer-0

Design Iczer-Robo w oryginalnej mandze bardzo różni się od tego z serii OVA





Naszym bohaterkom udaje się zwyciężyć, jednak Nya nie wychodzi z tego bez szwanku

Książeczka podoba mi się niesamowicie. Nie tylko jest ślicznie wydana, ale zawiera też mnóstwo pięknych ilustracji, ciekawostek na temat maszyn i bohaterów oraz - co cieszy mnie najbardziej - oryginalny komiksowy pierwowzór. Jest też na swój sposób "wehikułem czasu" pozwalającym poczuć się jak fan Iczera w latach 80-tych, z niecierpliwością wyczekujący na ciąg dalszy historii. Co więcej - jest to chyba najłatwiej dostępne wydanie kultowego magazynu Lemon People. Dorwanie jakichkolwiek innych jest dziś praktycznie niewykonalne. Tak więc jeśli chcecie mieć u siebie na półce istotny fragment historii skośnej popkultury, to warto się zainteresować. Zdecydowanie polecam, tym bardziej że obecnie kosztuje grosze.