niedziela, 22 lutego 2015

Wielka między-wymiarowa afera z wielkimi robotami - "Dual! Parallel Trouble Adventure" (1999)

Co my tutaj dzisiaj mamy... między-wymiarowe podróże? Tak. Wielkie, naparzające się ze sobą roboty? Tak. Typowy szkolniak protagonista? Też. To może jeszcze harem pięknych dziewcząt? A i owszem. O, chwila - seria jest też alternatywną wersją "Tenchi Muyo"? I na swój sposób parodiuje kultowego "Evangeliona"? Super, dajcie mi to!

Pewnego dnia jeden z roboli znajduje na budowie olbrzymi kamień, w którego szczelnie siedzi podejrzanie wyglądający przedmiot. Pracownik szybko pokazuje znalezisko swojemu przełożonemu pytając, co ma z nim zrobić. Ten, jakoże nie chce mieć problemów z archeologami na budowie, każe rozbić głaz wiertłem, a artefakt wrzucić na ciężarówkę wywożącą odpady z budowy. Przeciętni robole nie zdają sobie jednak sprawy, że wywołają w ten sposób niezły między-wymiarowy burdel...

Mija trochę czasu. Kazuki Yotsuga to niczym nie wyróżniający się licealista... no, może poza tym, że w przeciwieństwie do swoich rówieśników, wszędzie widzi wielkie, walczące ze sobą roboty. Z powodu tej "przypadłości" jest oczywiście przez wszystkich wkoło wyśmiewany. Mimo to, Kazuki aktywnie prowadzi stronę internetową, na której - w formie opowiadania - zapisuje wszystkie swoje dotychczasowe wizje. Pewnego dnia jego zachowanie przykuwa uwagę gwiazdy całej szkoły - pięknej Mitsuki Sanady. Jak się okazuje, jest ona jedyną osobą, która wierzy w wizje chłopaka. W związku z tym, postanawia przedstawić go swojemu ojcu, który okazuje się być szalonym naukowcem, prowadzącym między-wymiarowe badania. W trakcie swych eksperymentów udało mu się odkryć świat równoległy i jest święcie przekonany, że wizje których doświadcza Kazuki pochodzą właśnie z niego. W związku z tym postanawia wysłać nieszczęsnego chłopaka do równoległego wymiaru, aby potwierdzić swą teorię. 
A wyobraźcie sobie, że ta przymusowa podróż to najmniejsze zmartwienie naszego bohatera. Chwilę po tym, jak trafia do świata równoległego, za sprawą (nie)fortunnego splotu wydarzeń ląduje za sterami ogromnego robota - dokładnie tego samego, którego widział w swoich wizjach - i stanąć musi do walki z drugą, równie olbrzymią maszyną. A jakby tego było jeszcze mało, to za sprawą tej pojedynczej potyczki nieszczęsny Kazuki wciągnięty zostanie w wielką wojnę pomiędzy ruchem oporu a władającym tym światem tyranem. Gorzej już chyba być nie może... prawda?

Między-wymiarowe podróże nie są może dla chińskich bajek niczym nowym, ale zdecydowanie są takim motywem, który można wykorzystać na wiele różnorakich, nierzadko dość ciekawych sposobów. Jak wygląda to w przypadku "Dual"? Niestety, dość średnio. O ile strasznie podobało mi się, że oba światy faktycznie się od siebie różnią, że poszczególne osoby grają w nich inne role (lub nie istnieją nawet wcale) oraz że w obu wymiarach czas płynie inaczej, tak już mam trochu do zarzucenia samemu prowadzeniu historii. Spora część tych wątków bowiem zostaje w pewnym momencie zignorowana i przez dłuższy czas fabuła koncentruje się tylko i wyłącznie na jednym z nich - Kazukim, próbującym się przystosować do życia w alternatywnej rzeczywistości. I nie narzekałbym na to może tak bardzo, gdyby nie fakt, że zrobione jest to strasznie po łebkach. O ile na początku jest jeszcze ciekawie, gdy Kazuki doznaje szoku dowiedziawszy się, że w tym świecie nigdy się nie narodził i nawet jego właśni rodzice go nie poznają, tak potem przez dłuższy czas raczeni jesteśmy typową haremową komedyjką, przez co tak trochę ciężko odczuć powagę całej sytuacji. Przeplatane jest to co prawda nieco ciekawszymi akcjami, jak choćby walki robotów, czy też wykorzystanie "nieistnienia" Kazukiego celem wykiwania przeciwnika, ale nadal tego typu zagrań jest jak na lekarstwo w porównaniu z typowymi gagami i budowaniem średniawo nakreślonych relacji z poszczególnymi dziewczynkami. Przez to wszystko, kiedy mniej więcej w połowie seria znowu nabiera tempa, ciężko jest nie mieć wrażenia, że rozwój fabuły nastąpił w sposób nienaturalny.
Co można rzec o bohaterach? Z założenia mieli oni być prześmiewczymi wersjami postaci z kultowego "Neon Genesis Evangelion", jednak coś nie wyszło i niestety ani nie bawią, ani też nie powalają. Niemal każdy z nich jest po prostu typowym archetypem, nie wyróżniającym się niczym szczególnym na tle podobnych sobie bohaterów. I tak Kazuki to typowy szkolniak stający się nagle świetnym pilotem, D to generyczna cicha dziewczynka, której character development jest chyba jednym z najbardziej wymuszonych jakie w życiu widziałem, Mitsuki to znowuż kolejna tsundere... o oryginalności nie ma tutaj raczej mowy... Choć! Miłym zaskoczeniem byli dla mnie antagoniści. Mimo iż z początku wyglądają na typowych "tych złych" chcących przejąć władzę nad światem i ich akcje ograniczają się do nasyłania na bohaterów kolejnego "potwora tygodnia", tak bardzo szybko okazuje się, że może aż tak źli to oni wcale nie są a i ich działania mają całkiem sensowne uzasadnienie. 
W serii epizodycznie pojawiają się także bohaterowie "Tenchi Muyo", jednak ciężko cokolwiek o nich napisać, bowiem są raczej randomowymi postaciami przewijającymi się w tle. Fajny smaczek dla fanów, ale to w sumie tyle...

Oprawa audiowizualna jest dość średniawa. O ile projekty postaci i robotów, a także rysowane tła są całkiem dobre i przyjemne dla oka, tak już wpychana momentami na siłę animacja komputerowa oraz generowane komputerowo tła gryzą się ze wszystkim koszmarnie i psują przyjemność z oglądania. Wracając do robotów jeszcze - tak jak bohaterowie z założenia mieli być parodiami postaci z NGE, tak i one są w większości oczywistymi parodiami Evangelionów. Podobnie jak one są bardzo wysokie i szczupłe, mają niezwykle podobne naramienniki, używają dokładnie takiego samego uzbrojenia a także chwilami wchodzą w swoisty tryb "Berserk". Również same kostiumy bohaterów do złudzenia przypominają Evowe plug-suits, z tą różnicą, że miast dwóch spinek na głowie, tutaj mamy hełmy. 
Niesamowicie fajnie wyglądają też walki tych wielkich robotów. Są dynamiczne, zróżnicowane, okraszone świetną pracą kamery i dostarczają sporej dawki adrenaliny.
Muzyka jest okej, dobrze dopasowana do wydarzeń, ale niestety niezbyt zapada w pamięć. Co w sumie jest dość dziwne, bowiem odpowiada zań pan Seikou Nagaoka, który stworzył wyśmienitą muzykę do "Strike Witches". Jedynym utworem, który na dłuższy czas utkwił mi w pamięci jest fajny i rytmiczny opening, okraszony w dodatku całkiem niezłą animacją. Poza tym cudów jednak, niestety, nie ma.
Ciężko przyczepić się jednak do gry aktorskiej, która jest naprawdę dobra. Bohaterowie brzmią przekonująco i każda z ich emocji odegrana została z należytym uczuciem. Jest to w sumie bardzo miłe zaskoczenie, bowiem większość obsady, poza Rie Tanaką czy Megumi Toyoguchi, to raczej mniej znane osoby.

Warto "Dual" obejrzeć? Myślę, że zahaczyć można, acz nie ma co oczekiwać hitowej produkcji. Jest to raczej całkiem znośny średniaczek, z kilkoma naprawdę fajnymi pomysłami, które niestety nie zostały w 100% wykorzystane. Seria punktuje też całkiem dobrymi antagonistami, których naprawdę idzie polubić oraz fajnymi potyczkami wielkich robotów. No i, jeśli jesteście fanami NGE czy też Tenchi Muyo, to podobnie jak ja będziecie mieli trochę zabawy z dopatrywaniem się poumieszczanych tu i ówdzie parodii oraz nawiązań do tych dwóch tytułów.

Typ Anime - Seria Telewizyjna
Rok produkcji - 1999
Pełny Tytuł: „Dual! Parallel Trouble Adventure”
 Reżyseria: Katsuhito Akiyama
Scenariusz: Yousuke Kuroda
Muzyka: Seikou Nagaoka
Gatunek: Super Robot, Science-Fiction, Komedia, Harem
Liczba Odcinków: 14
Studio: AIC
Ocena Recenzenta: 6/10

Screeny:






czwartek, 19 lutego 2015

Recenzja Figurki - "Senki Zesshou Symphogear G" - Yukine Chris "Bunny Style" w skali 1/7 od "Aquamarine"

Dziś nie lada rarytas, bowiem recenzowana figurka nie jest ani figmą, ani "Figuarts" ani też modelem robota. Dziś pochwalę się wam swoją pierwszą legitną statuetką. W dodatku nie byle jaką statuetką, a statuetką przedstawiającą jedną z moich ulubionych bohaterek - Krysię z "Senki Zesshou Symphogear".

Tradycyjnie, zacznijmy od garści danych technicznych oraz króciutkiego przedstawienia postaci:

Typ figurki: Statuetka
Seria Figurek: "Bunny Style"
Seria: "Senki Zesshou Symphogear G"
Postać: "Yukine Chris"
Producent: Aquamarine
Rzeźbiarz: Abira oraz Miamocchi
Materiały: ABS, PVC
Wysokość: Ok. 22cm
Skala: 1/7
Cena: 260zł (bez wysyłki)
Data wydania: 29 Stycznia 2015 roku
Nakład: Standardowy
Data złożenia zamówienia: Wrzesień 2014
Sklep: AmiAmi

"Aquamarine" - "Senki Zesshou Symphogear G" - Yukine Chris "Bunny Stale" w skali 1/7


Chris (nazywana pieszczotliwie "Krysią") to jedna z trójki głównych bohaterek jednej z najciekawszych serii poświęconych mecha-musume - "Senki Zesshou Symphogear". W momencie gdy ją poznajemy jest typową tsundere - z pozoru twarda i łatwa do zirytowania, jednak w rzeczywistości wstydliwa i niesamowicie sympatyczna dziewczyna - będącą na usługach niejakiej "Fine", kradnącą dla niej kolejne relikty. Doświadczywszy jednak dobroduszności Hibiki oraz Miku, Krysia przechodzi na stronę "tych dobrych" i wraz z "Bikki" oraz Tsubasą pokonują Fine, kładąc kres jej niecnym planom.
W drugiej serii jej charakter zostaje też dość znacząco rozwinięty, ba! Przechodzi ona chyba najbardziej widoczny "chardev" ze wszystkich trzech bohaterek.
W ciągu obu sezonów Krysia miała okazję używać dwóch różnych reliktów. Na początku była w posiadaniu skradzionego podczas koncertu "Zwei Wing" "Pancerza Nehushtan", później, gdy ten uległ zniszczeniu, zaczęła używać "Ichaivala" - wyposażonego w liczne "Gundamowe" spluwy i  "Macrossowe" wyrzutnie rakiet reliktu przeznaczonego do długodystansowej walki.
Warto wspomnieć także co nieco o etymologii jej imienia oraz nazwiska - "Yukine" to z japońskiego "Dźwięk Śniegu", "Chris" zaś wywodzi się od greckiego słowa oznaczającego "namaszczony".
Śpiewane przez Krysię piosenki to w większości Rock. Wyjątkiem jest jej "Class Monochrome". Warto wspomnieć także, że użyczająca jej głosu Ayahi Takagaki potrafi wyśmienicie śpiewać także gospel, operę oraz multum innych gatunków. Co więcej, potrafi naprawdę dobrze mówić po angielsku, co wśród Japończyków jest niezwykłą rzadkością.

Tradycyjnie odpalmy teraz nastrojową muzyczkę:


I przyjrzyjmy się nieco bliżej samej figurce...

RZEŹBA I MALOWANIE


Figurka wykonana jest na bazie ilustracji z okładki jednego ze "Staff Books" poświęconych serii. Być może jest to kwestia tego, iż jest to moja pierwsza prawdziwa statuetka, ale jestem Krysią totalnie oczarowany. Już przed wyjęciem figurki z pudełka ogromne wrażenie zrobiła na mnie rzeźba - zwłaszcza prześliczna twarz:
Ten zawstydzony grymas prezentuje się niesamowicie uroczo
A dalej jest tylko lepiej - wszystko, od sterczącego na czubku głowy "ahoge" (pojedynczy kosmyk włosów) otoczonego parą króliczych uszu, przez kokardkę na szyi, butelkę w dłoni i parę wielkich "zenbu", na zgrabnym tyłeczku i pięknych nogach kończąc jest wyrzeźbione z niesamowitą dokładnością i dbałością o detale. Co więcej! Nie dopatrzyłem się na figurce żadnych paskudnych linii łączeń, nawet na włosach gdzie bardzo często takowe można uświadczyć. Ku mojemu zadowoleniu, Krysiowej czuprynie udało się też uniknąć "gumowatości" jaką uświadczyć można było na Czajce od tego samego producenta. Strasznie podobają mi się swoją drogą dłuuuugaśne kitki ciągnące się aż do linii kolan. Wyglądają one jednak na strasznie delikatne i będę musiał niezwykle uważać, żeby się, nie daj Bóg, nie połamały. Figurka jest też swoją drogą BARDZO duża. Znaczy, taka mi się wydaje, bo aktualnie jest największą w mojej kolekcji *śmiech*. Jest wyższa nawet od dość sporych rozmiarów EVY-01 od Yamato, Big O od Bandai czy też Haruhi od Segi.
Nienaganne są malowanie i cieniowanie - odprysków brak, podobnie jak i niedomalowań czy wyjazdów poza linie, a przejścia między kolorami są delikatne i wyglądają bardzo naturalnie. Strasznie podoba mi się także fakt, że z wielką pieczołowitością namalowano wzorki na trzymanej przez Krysię butelce szampana.
Jedyne, co do mnie średnio przemawia, to poza. Znaczy, nie żeby była jakaś zła, nie. Problemem jest raczej fakt że wygląda... dziwnie. Aż ciężko sobie wyobrazić, jak powyginany musi być kręgosłup bohaterki stojącej w takiej pozie...

Kilka zdjęć:

Krysia w pełnej okazałości

Buteleczka szampana dopieszczona pod każdym względem. Wykonana z półprzezroczystego plastiku, pomalowana z dbałością o każdy najmniejszy detal, jak choćby umieszczone nań logo. Niezwykle podoba mi się także fakt, że rzeźbiąc dłonie nie pominięto paznokietków.

Zabawa z kątami


Dat angle though


Niezwykle podoba mi się zwłaszcza cieniowanie na włosach

Oraz fakt, że nie ma na nich żadnych paskudnych łączeń


Dem Legs
Zgrabne bioderka


Cudne, acz niezwykle delikatne kitki (właśnie one sprawiły najwięcej stresu podczas przewożenia Krysi z Głogowa do Poznania)



Dat Back

Kokardek na Krysi bez liku


Zenbu's "Zenbus" ("Ecchival pls")
Antenka
Zenbu's "Zenbutt"
Zbytniego wrażenia nie robi jednak podstawka, która jest bardzo przeciętnym kawałkiem przezroczystego plastiku. Wygląda niby schludnie a i namalowane są na niej powiązane z etymologią nazwiska Krysi śnieżynki, no ale to tak trochu mało i biednie w porównaniu z naprawdę okazałą figurką.

A, tak - prócz Krysi w pudełku znajduje się także maleńki (naprawdę maleńki) klejnot Ichaivala, którego bohaterka używała w serialu do przywoływania swojego pancerza. Po co komu tutaj taka pierdółka, spytacie? A no bo klejnocik ten można umieścić... pomiędzy piersiami Krysi. Nic dziwnego zatem, że gdy na /m/ pojawiły się pierwsze zdjęcia prototypu z Ichaivalem umieszczonym pomiędzy Krysiowymi "Zenbu" to dorobił się on żartobliwego przezwiska "Ecchival".
Swoją drogą, gdy przewiozłem już figurkę z Głogowa do Poznania i zacząłem wyciągać ją z pudła, by postawić ją na półeczce... klejnot ów "wystrzelił" ze swojej "kieszonki" w plastiku i wylądował na podłodze. O mało co nie dostałem wtedy zawału, ale na całe szczęście dość szybko udało mi się go znaleźć (oświetlanie ekranem laptopa ciemnej podłogi było dość... ciekawą zabawą). Biorąc pod uwagę, że taka sytuacja może się (NIE DAJ BÓG) powtórzyć uważam, że "Ecchival" miast być dodatkową pierdółką, winien być przytwierdzony do figurki na stałe. Tak więc tutaj wtopa twórców.

"Ecchival" siedzący bezpiecznie w swojej "kieszonce"

PUDEŁKO


Krysiowe opakowanie raczej nie wyróżnia się zbytnio na tle innych sobie podobnych. Jest to typowy prostopadłościan z okienkami na froncie, górze i jednym z boków, przez które możemy podziwiać piękną figurkę. Ze wszystkich stron ozdobiony jest także zdjęciami zabawki uwiecznionej pod innym kątem oraz logiem serii, z której postać pochodzi. Na jednej ze ścian znajduje się także ilustracja, na bazie której powstała figurka. 

Przód pudła posiada także oficjalną naklejkę od "King Records" poświadczającą o autentyczności figurki

Ilustracja na bazie której powstała figurka




Bardzo podoba mi się fakt, że ozdobiono nawet spód pudełka, na który bądź co bądź mało kto patrzy. (To wcale nie jest moje odbicie, nie nie, skąd)

PODSUMOWANIE


Czy jestem ze swej pierwszej statuetki zadowolony? Jak najbardziej. Zdecydowanie warta była każdej złotówki. Wyrzeźbiona jest cudnie, z dbałością o każdy detal, linii łączeń brak, a poszczególne elementy nie sprawiają wrażenia nader "gumowych". Świetnie wypada także malowanie i to bez względu na to, czy mówimy o większym elemencie figurki, czy też o tak drobnej pierdole, jak na przykład oko czy wzorek na buteleczce. Jest jednak parę rzeczy, które średnio mi się podobają - wspomniana już powyginana poza, nudnawa podstawka oraz lubiący opuszczać swoje "bezpieczne schronienie" klejnot Ichaivala. Poza tym nie mam do figurki żadnych zastrzeżeń.
Mojego zachwytu nad figurką nie podziela jednak matka, która otwarcie powiedziała mi, iż jej zdaniem wygląda ona kiczowato i że podoba jej się najmniej z całej mojej kolekcji. Z jej ust padło też "straszliwe" stwierdzenie: "To nie jest Krysia - to cycata króliczka!". Dz-dzięki, mamo...

Nie sądzę jednak, bym za sprawą Krysi zaczął regularnie kupować statuetki. Co prawda pod względem jakości wykonania są dużo lepsze od większości figurek ruchomych, czy też modeli, jednak  boli mnie trochu niemożność ustawienia zabawki wedle własnego "widzimisię". Nie ukrywam bowiem, że wprost uwielbiam co jakiś czas ściągać poszczególne figurki z regału i ustawiać je w coraz to nowych pozach - sprawia to, że moja kolekcja nie wygląda nudno, cały czas coś się w niej zmienia. A taka statuetka tylko stoi i ładnie wygląda, i nic więcej nie można z nią zrobić...
No i jest też kwestia ceny. Niestety, studencki budżet nie pozwala mi wywalać regularnie ponad 300zł na zabawkę. Tym bardziej, że figurki nie są jedyną rzeczą, na jaką przeznaczam "hobbistyczne" fundusze.
W każdym razie jednak, figurkę zdecydowanie polecam. Aquamarine odwaliło kawał naprawdę dobrej roboty i ich Krysia będzie naprawdę piękną ozdobą kolekcji każdego "Symphobro". Mam też nadzieję, że na tej pojedynczej Krysi się nie skończy i że już wkrótce także i inne firmy zaczną robić więcej zabawek postać tę przedstawiającą. Najlepiej już w jej bojowym pancerzu (moja figma kiedy ;~;?)

OCENA KOŃCOWA:

Rzeźba: 9/10
Malowanie: 10/10
Poza: 7/10
Podstawka: 5/10
Pudełko: 7/10
Cena/Jakość: 8/10


I na sam koniec, dwa zdjęcia:

Krysia na specjalnie spreparowanej (zaledwie wczoraj!) "statuetkowej" półeczce.

Moja mała "Krysiowa" kolekcja

czwartek, 5 lutego 2015

"Anata wa, soko ni imasu ka?" - "Soukyuu no Fafner: Dead Agressor" (2004)

Dziś o serii nieco nowszej, acz bardzo niszowej, nawet - co zaskakujące! - wśród fanów mecha. O serii, która w bardzo ciekawy sposób podchodzi do tematyki inwazji kosmitów oraz nastolatków za sterami wielkich robotów. Serii, która za sprawą obecnego sezonu ma w końcu szansę wyjść z cienia i pokazać, że ma całkiem sporo do zaoferowania. Bez dłuższego przeciągania - dziś bierzemy się za "Soukyuu no Fafner" - jedną z ciekawszych, acz bardzo niedocenianych serii mecha.

Kazuki Makabe to młody chłopak zamieszkujący na maleńkiej wysepce Tatsumiyajima, położonej niedaleko wybrzeża Japonii. Podobnie jak wszyscy inni jej mieszkańcy, prowadzi błogie, spokojne życie - codziennie wraz z przyjaciółmi chodzi do szkoły, a wieczorami pomaga swojemu ojcu w obowiązkach domowych. Cała ta monotonia zostaje jednak wywrócona do góry nogami, gdy pewnego dnia na wyspę napada rasa tajemniczych obcych zwanych "Festum". Okazuje się wtedy, iż część mieszkańców należy do tajnej organizacji obronnej - "ALVIS" - a sama wyspa posiada świetnie zamaskowany system ochronny, przygotowany właśnie na taką okazję. Niestety jednak, nie jest on w stanie odeprzeć ataku tajemniczego agresora, dlatego też "ALVIS" postanawia wysłać do walki z nim swoją broń ostateczną - potężnego robota znanego jako "Fafner". Zanim jednak jego pilot zdąży dotrzeć do kokpitu, zostaje zabity przez Festum. Sytuacja wydaje się być zatem beznadziejna, ale istnieje ostatni cień szansy - jak się okazuje, na wyspie jest jeszcze jedna osoba, która być może będzie w stanie uruchomić i poprowadzić potężną maszynę. Jak nietrudno się domyślić, jest to oczywiście Kazuki. Po krótkiej chwili zwątpienia, nasz bohater postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i zasiąść za sterami Fafnera. Z powodu tej decyzji jego życie nigdy nie będzie już takie same, jak przedtem...

Zaczyna się dość typowo, co nie? Co gorsza - pierwsze kilka odcinków, mimo dobrego pacingu, jest strasznie przeciętnych. Seria stopniowo ujawnia nam kolejne tajemnice i przedstawia nowe postacie, jednak robi to w tak nudny sposób, że nijak nie idzie się tym przejąć. Jedyne co naprawdę pozytywnie zaskakuje to fakt, iż twórcy nie boją się zabijać bohaterów i na samym początku ginie ich naprawdę wielu, nawet tych głównych. Dzięki temu nie czuć tutaj aż tak bardzo dość powszechnego zjawiska "plot armor" (bohater jest chroniony przed zgonem/odniesieniem ran przez "pancerz" z fabuły).
Mniej więcej w połowie serii jednak, gdy doszło do zmiany scenarzysty, wszystko zmienia się na lepsze - historia robi się o wiele ciekawsza, charaktery postaci rozwijają się, a relacje między nimi robią się o wiele bardziej interesujące, dzięki czemu widz faktycznie zaczyna się nimi przejmować. Warto wspomnieć także, że bardzo ciekawie przedstawiona jest najeżdżająca ziemię rasa obcych. Festum to niezwykle ciekawe istoty, które tylko na pierwszy rzut oka wyglądają na typowych najeźdźców z kosmosu chcących wyrżnąć w pień wszystkich mieszkańców naszej planety. Bardzo szybko okazuje się, iż za ich poczynaniami kryją się dużo bardziej skomplikowane motywy, niż mogłoby się wydawać. W trakcie swoich ataków zadają także nieustannie bohaterom pytanie zacytowane w tytule tekstu - "Czy jesteś tam?".
Same Fafnery i sposób w jaki działają również są niezwykle ciekawe. Już na samym starcie dowiadujemy się, iż podobnie jak EVY, połączone są z systemem nerwowym pilota, w wyniku czego, gdy doznają obrażeń, ten odczuwa ból w części ciała, w którą robot oberwał. Jakby tego było mało, bardzo szybko okazuje się, iż za każdym razem gdy pilot siada za sterami swojej maszyny, w jego psychice zachodzą poważne zmiany, w wyniku czego całkowicie zmienia się jego osobowość - i tak na przykład pewny siebie chłopaczyna staje się nagle płaczliwym tchórzem, a urocza i roześmiana dziewczynka poważną i chłodną maszyną do zabijania. Pomysł to moim zdaniem niezwykle ciekawy, bowiem nie dość że w robobajkach bardzo rzadko spotykany, to jeszcze dodatkowo sprawia, iż każdy z pilotów musi przejść dużo poważniejsze szkolenie, aby na takowe zmiany w psychice się przygotować. A wyobraźcie, że to też nie jest największy z sekretów skrywanych przez Fafnery! Więcej jednak wspomnieć nie mogę, ponieważ byłoby to zbyt wielkim spoilerem. Swoją drogą - strasznie podoba mi się fakt, że nazwy robotów nie są generycznym technologicznym żargonem, czy też zaczerpniętymi z japońskiej mitologii nazwami. Zamiast tego dostajemy połączenie niemieckich liczb z nazwami z mitologii nordyckiej.

Co można rzec o oprawie audiowizualnej? Ta niestety jest dość nierówna. Najbardziej bolą projekty postaci, które są po prostu paskudne. Ciężko się temu jednak dziwić, skoro odpowiada za nie Hisashi Hirai (rysował postacie do m.in "Gundam SEED", "Linebarrels of Iron" czy też "Infinite Ryvius"), znany z tego, iż ludzkich twarzy rysować po prostu nie umie i niemal wszystkie jego postacie wyglądają dosłownie tak samo, a jedyne co pozwala je od siebie odróżnić to inny kolor oczu oraz fryzury. Nie można narzekać jednak na tła, które są zróżnicowane i pełne detali oraz projekty robotów, które pomimo faktu, iż są masowo produkowanymi modelami, nadal naprawdę zaskakują swoją nietuzinkowością - każdy z nich bowiem różni się nieco od pozostałych, używa innego uzbrojenia, a co więcej istnieje między nimi wyraźny podział na maszyny przeznaczone do agresywnej walki jak i takie, których zadaniem jest ochranianie pleców reszty drużyny. Nie muszę chyba wspominać, że sprawia to iż potyczki nie ograniczają się tylko i wyłącznie do bezmyślnej rąbaniny, a wyraźnie widać w nich planowanie?
Świetnie wypadają także projekty Festum. Nie dość, że są bardzo ciekawe i zróżnicowane, to jeszcze umiejętnie wykorzystano w ich przypadku grafikę komputerową, dzięki czemu nie dość, że wyróżniają się na tle podobnych sobie adwersarzy z innych tytułów, to jeszcze nie gryzą się wcale z postaciami i tłami rysowanymi.
Animacja miewa swoje lepsze i gorsze momenty - w scenach z mechami raczeni jesteśmy dynamicznymi, fajnymi ujęciami pod różnymi ciekawymi kątami, czy też płynnymi i fajnymi starciami, gdy na ekran wkraczają jednak postacie ludzkie często dostajemy wykonane nieco na odwal się ruchy postaci, czy też statyczne plansze podczas których bohaterowie prowadzą dialogi.
Pod względem udźwiękowienia jednak seria naprawdę błyszczy i nie mam jej nic do zarzucenia. Soundtrack jest śliczny, klimatyczny i idealnie podkreśla wydarzenia na ekranie. Warto wspomnieć, że odpowiada zań Warszawska Orkiestra Filharmoniczna - mamy zatem powód do dumy. Niesamowite są także wszystkie piosenki wokalne - zwłaszcza opening "Shangri-La" oraz ending "Separation" są wyśmienite i słucha się ich z nieskrywaną wprost przyjemnością. Ciężko się temu jednak dziwić, kiedy odpowiada za nie słynna "angela".
Gra aktorska również brzmi świetnie i ciężko się do niej przyczepić. Postacie zostały odegrane wyśmienicie i każda z ich emocji brzmi przekonująco. Aktorzy nie zawiedli także gdy "zasiadali" za sterami Fafnerów i zmianie ulegały osobowości granych przez nich bohaterów.

Podsumowując - "Fafner" pomimo faktu, że potrzebuje chwili aby się rozpędzić, zdecydowanie jest wart uwagi. Zaskakuje ciekawym sposobem przedstawienia obcych oraz maszyn, świetnie zrealizowanymi potyczkami, dobrze nakreślonymi charakterami postaci i interakcjami między nimi oraz wyśmienitą muzyką. Jedyne, co może od serii odrzucać, to właśnie wspomniany nieco kiepski początek oraz nieszczęsny "Hirai Face". Zapewniam was jednak, że warto się przemóc i dać Fafnerowi szansę. Tym bardziej, że po serii TV czeka na was całkiem dobra OVA, wyśmienita kinówka oraz emitowany obecnie, naprawdę dobry drugi sezon. O nich jednak napiszę więcej innym razem.

Typ Anime - Seria Telewizyjna
Rok produkcji - 2004
Pełny Tytuł: „Soukyuu no Fafner: Dead Agressor” ("Fafner in the Azure: Dead Agressor")
 Reżyseria: Nobuyoshi Habara
Scenariusz: Kazuki Yamanobe, Tou Ubukata
Muzyka: Tsuneyoshi Saitou
Gatunek: Real Robot, Science-Fiction, Dramat
Liczba Odcinków: 25
Studio: XEBEC
Ocena Recenzenta: 6.5/10

-Warto wspomnieć, że Fafner miał już okazję dwukrotnie wystąpić w "Super Robot Taisen". Debiut miał jednak dość niefortunny, bowiem pojawił się w jednej ze słabszych części cyklu - "K" na Nintendo DS, które choć miało wyśmienity dobór serii ("Gun x Sword", "Haja Taisei Dangaioh", "Shinkon Gattai Godannar" czy też "Gundam SEED Stargazer"), tak fabularnie nie powalało a i kilka problemów z systemem miało. 
Za drugim razem miał jednak więcej szczęścia, bowiem trafił do jednej z najfajniejszych gier w serii - "UX" na 3DS-a - która popisać się może świetnie napisaną historią i mnogością rewelacyjnych interakcji pomiędzy bohaterami różnych serii. Szkoda ino, że 3DS ma blokadę regionalną i niewielu z nas dane będzie kiedykolwiek w tytuł ten zagrać...
A, tak - w obu tych SRW istnieje możliwość uratowania wszystkich bohaterów, którzy w oryginalnej serii zginęli, co jest naprawdę miłym akcentem.

Screeny:






środa, 4 lutego 2015

Wakacje w Akihabarze - "Cyberteam in Akihabara: 2011 Summer Vacation" (1999)

Jakiś czas temu recenzowałem tutaj dość specyficzną serię, zatytułowaną "Cyberteam in Akihabara". Bajka ta, choć miała mnóstwo ciekawych pomysłów, tak nie potrafiła ich umiejętnie ze sobą połączyć, w wyniku czego okazała się totalnie chaotycznym pierdolnikiem, którego jedynym ratunkiem była świetna muzyka. Stąd też nie ukrywam, że jakoś nie spieszyło mi się do obejrzenia jej kontynuacji... no, ale że jeden z ziomeczków zaprosił mnie do zabawy "Obejrzę 50 lub więcej bajek z backlogu w 2015 roku" to postanowiłem w końcu się przemóc i po kinówkę dopowiadającą dalsze wydarzenia sięgnąć... i ku mojemu zaskoczeniu, okazała się ona całkiem przyjemna. Ale po kolei...
A, tak - JAKOŻE JEST TO KONTYNUACJA, TO TRADYCYJNIE OSTRZEGAM PRZED SPOILERAMI JAKIE MOGĄ SIĘ W TEKŚCIE POJAWIĆ.

Akcja filmu dzieje się rok po wydarzeniach z serii telewizyjnej. Właśnie skończył się kolejny rok szkolny i nasze dziewczynki snują plany co do wakacji. Po krótkiej dyskusji postanawiają wybrać się razem nad morze. W związku z tym, Hibari i Tsubame postanawiają wybrać się do centrum handlowego, celem zakupu nowych, uroczych strojów kąpielowych. W wyniku nieoczekiwanego splotu wydarzeń jednak, nasze bohaterki zostają porwane! Co więcej, również ich koleżanki - Tsugumi i Suzume - padają ofiarą tajemniczego porywacza. Jak się też szybko okazuje, porwanie to jest najmniejszym z problemów naszych bohaterek. Niedługo przyjdzie im bowiem ponownie stawić czoła stacji kosmicznej Metatrone, która coraz bardziej wymyka się spod kontroli księcia Crane i zaczyna dosłownie wyrywać Akihabarę z korzeniami z powierzchni planety.

Historia w kinówce opowiedziana do nader skomplikowanych nie należy. Punktuje jednak bardzo mocno tym, że w przeciwieństwie do tej znanej z serii TV, jest spójna i sensowna. Wszystkie wydarzenia następują po sobie w logicznym porządku i nie ma tutaj losowego skakania pomiędzy kolejnymi scenami, czy też nagłego urywania wątków. Przyczepić się jednak muszę do zakończenia. Jest ono okropnie rozczarowujące i pospieszane. Wygląda mniej więcej tak, jakby dopiero w ostatnich 5 minutach twórcy pokapowali się, że kończy im się czas i że przydałoby się tę historię jakoś domknąć. Nie muszę chyba mówić, że mocno gryzie się to z całkiem dobrze rozplanowaną pozostałą częścią filmu?
W recenzji serii telewizyjnej wspominałem, że w trakcie seansu za cholerę nie byłem w stanie określić, do jakiej grupy wiekowej twórcy właściwie swoje dzieło kierowali, bowiem typowo dziecinne żarty i gagi przeplatały się z kiepskawymi erotycznymi zagrywkami i docinkami. W kinówce te drugie zredukowano do praktycznego minimum i zastąpiono je większą ilością typowego, acz całkiem śmiesznego slapstickowego humoru, co zdecydowanie wyszło na dobre. Wszystko to sprawia, że film ogląda się o wiele przyjemniej niż serię telewizyjną.
Postacie nie zmieniły się. Nadal są to dość ograne archetypy, nie wyróżniające się niczym na tle podobnych sobie postaci z innych bajek. Da się je lubić, ale nie ma co oczekiwać po nich żadnego rozbudowanego rozwoju. Podobały mi się jednak zachodzące między nimi dialogi i interakcje - choć proste, były naprawdę naturalne i zabawne, co zdecydowanie działa na korzyść produkcji.

Co zaś rzec można o oprawie audiowizualnej? Wypiękniała i to bardzo. O ile projekty postaci w serii TV były po prostu paskudne i reprezentowały sobą wszystko co najgorsze w latach 90-tych, tak te kinówkowe są naprawdę śliczne i choć nadal zdarza im się ulegać nieco dziwnym deformacjom, to patrzy się nań naprawdę przyjemnie. Co najważniejsze - dziewczynki faktycznie wyglądają teraz na świeżo upieczone gimnazjalistki, a nie koślawo nabazgrolone 8-latki. Podobały mi się też tła - schludne, szczegółowe i utrzymane w odpowiednio dobranych kolorach. Poprawiono także animację i pracę kamery - mniej jest chrupnięć, mniej jest pokazów slajdów i stock footage. Szkoda ino, że mniej jest także walk... 
Muzyka nadal jest wyborna. Utwory grające w tle wydarzeń dopasowane są bardzo dobrze i świetnie podkreślają atmosferę każdej ze scen. Ponownie dostajemy także wyborne piosenki zaśpiewane przez Masami Okui. "Labyrinth" oraz "Hot Spice" to zdecydowanie jedne z moich ulubionych utworów z lat 90-tych.
Poprawiła się także gra aktorska. Choć w serii telewizyjnej głosy postaci mnie raczej irytowały, tak tutaj wypadły całkiem nieźle i nawet piszcząca Hibari nie dawała mi się we znaki aż tak jak przedtem. Nadal nie ma tutaj oczywiście jakichś wielkich rewelacji, ale brzmi to zdecydowanie lepiej.

Podsumowując, film jest całkiem okej i naprawdę mnie zaskoczył. Po tragicznej serii telewizyjnej oczekiwałem równie debilnej i chaotycznej pełnometrażówki, która nieustannie wprowadzać będzie mnie w konsternację oraz zażenowanie, a tymczasem naprawdę dobrze się bawiłem i burczeć i narzekać zacząłem dopiero pod koniec. Szkoda ino, że aby obejrzeć film trzeba najpierw przebić się przez okropnie syfiastą serię TV. Wątpię, by wielu się chciało. Jeśli jednak tamten burdel już za wami, to zdecydowanie warto dać kinówce szansę. Przestrzegam od razu jednak, że nie ma do niej żadnych subów poza nieszczęsnymi "Crabstick"/"Hong Kong" subs, czyli pisanymi kalekim angielskim napisami z bootlegowych kaset VHS, czy też płyt DVD. Choć są bardziej zrozumiałe niż te znane choćby z "Mazinger Z" czy OVA z serii "Devilman", tak dalej chwilami trzeba bajkę pauzować i główkować, "o co właściwie w tej wypowiedzi chodzi...".

Typ Anime - Film Kinowy
Rok produkcji - 1999
Pełny Tytuł: „Akihabara Dennou Gumi: 2011 Nen no Natsuyasumi” ("Cyber Team in Akihabara: 2011 Summer Vacation")
 Reżyseria: Fujimoto Yoshitaka, Hiroaki Sakurai
Scenariusz: Katsumi Hasegawa
Muzyka: Shinkichi Mitsumune
Gatunek: Powered Armor, Science Fiction, Komedia
Liczba Odcinków: 1
Studio: Production I.G
Ocena Recenzenta: 6/10

Screeny: