Waleczny wygnaniec w obronie Błękitnej Planety - "Uchuu Senshi Baldios" (1980)

Gdy lata temu ogrywałem pierwsze "Super Robot Wars Z" wydane na PS2, spośród wielu rzeczy które mnie w tej grze zachwyciły, największe wrażenie zrobił na mnie jeden z najbardziej unikalnych zestawów serii, jakie cross-over kiedykolwiek widział. Wśród standardowych dla cyklu wyborów, takich jak "Mazinger Z" czy "Zeta Gundam" pojawiło się bowiem też wiele takich produkcji, o których istnieniu nie miałem wcześniej pojęcia. Wśród nich moją szczególną uwagę przykuło "Uchuu Senshi Baldios". Niesamowicie spodobał mi się zarówno projekt głównego robota, animacje jego ataków oraz motyw muzyczny. Uwzględnione w cross-overze elementy fabuły serialu również mnie zaintrygowały, a jeszcze bardziej gdy doczytałem w internecie że serial miał bardzo szokujące i niespodziewane zakończenie. Bardzo chciałem go więc obejrzeć, ale był pewien poważny problem - brak jakichkolwiek napisów.

Na całe szczęście zmieniło się to w październiku 2018 roku, kiedy to za sprawą absolutnych szaleńców z wydawnictwa Discotek w końcu doczekałem się pełnego angielskiego tłumaczenia tego wyjątkowego tytułu.

Ku chwale imperium, dla nowych pokoleń! - Romancing SaGa 2: Revenge of The Seven (2024)

 

W roku 1993 na konsolę Super Famicom ukazała się kolejna gra Akitoshiego Kawazu i jego małego oddziału ze Square – Romancing SaGa 2. Gra niesamowicie rewolucyjna, wywracająca do góry nogami niemal wszystkie konwencje i reguły jrpg, zarówno mechaniczne jak i narracyjne, oferując tym samym do dziś niepowtarzalne doświadczenie. Błyskawicznie zyskała uznanie zarówno graczy jak i krytyków i stała się jednym z najbardziej kultowych tytułów w Japonii. Na zachodzie jednak, podobnie jak większość serii SaGa, za prędko się nie ukazała i bardzo długo pozostawała produkcją kojarzoną jedynie przez małą grupkę zagorzałych fanów. Po raz pierwszy z oficjalnym angielskim tłumaczeniem wyszła dopiero w roku 2017, kiedy to na prośby zagranicznych fanów Square Enix zdecydowało się wydać jej remaster również poza Japonią. W ten oto sposób po raz pierwszy mogłem sięgnąć po grę… i natychmiast się w niej zakochać. Z miejsca stała się ona moją ulubioną odsłoną serii i jedną z najlepszych gier w jakie w życiu było mi dane zagrać.

Dlatego też kiedy na jednym z Nintendowskich Directów zostało oficjalnie ogłoszone, że gra otrzyma kompletnie nowy remake, bardzo się ucieszyłem. A przynajmniej w pierwszej chwili, bo w trailerze pojawiło się też sporo rzeczy które wywołały we mnie niepokój. Po pierwsze, natychmiast rzucająca się w oczy zmiana bardzo baśniowego i magicznego stylu Tomomi Kobayashi na urocze, acz bardzo bezpieczne i stereotypowe moe. Nie zachwyciły mnie też względnie rozległe, ale wiejące pustką lokacje czy zauważalne mechaniczne uproszczenia. Mój niepokój pogłębiały również publikowane na poświęconych grom portalach informacje, objaśniające systemy i zmiany wprowadzone w nowej wersji. Raz że sporo zmian zdawało mi się zbędnych, a dwa że same teksty rzucały masywnymi spoilerami, co mogło znacząco zmniejszyć frajdę z obcowania z tytułem szczególnie dla graczy, którzy nie mieli do czynienia z pierwowzorem. 

Nic dziwnego więc, że miałem dość mieszane odczucia co do gry. Mimo wszystko postanowiłem i tak dać jej jednak szansę, bo to wciąż SaGa. No i to nie pierwszy raz jak ludzie piszący o tej serii w internecie sieją dezinformację i publikują steki bzdur, bo nie rozumieją jak to wszystko działa. I muszę przyznać, że choć było parę zgrzytów, to w ostatecznym rozrachunku bawiłem się naprawdę świetnie.

Pyrkon 2018

Bardzo miło jest mi powiadomić, że również i w tym roku zjawię się na Pyrkonie by poprowadzić dla Was kilka ciekawych prelekcji. W tym roku przygotowałem:

1. Czy istnieją udane adaptacje gier wideo?

Kiedy i Gdzie: Piątek 18 maja, godzina 14:00, sala Mori

Opis: Utarło się przekonanie, że nie da się zrobić dobrego anime na podstawie gry wideo. Próby dokonania tego bardzo często kończyły się kompletną katastrofą - efekty nie trafiały ani w gusta fanów pierwowzoru, ani nowych widzów. Powstało jednak kilka produkcji, którym udało się uniknąć tej klątwy i które okazały się być naprawdę przyzwoitymi, ba! - czasem nawet niezwykle udanymi adaptacjami. Chcesz dowiedzieć się o jakich tytułach mowa? Zapraszam! 

Panel na którym pobawię się trochę w adwokata diabła i postaram się udowodnić, że jak najbardziej - istnieją dobre chińskie bajki na podstawie gier wideo. Będzie m.in o takich świetnych tytułach jak "Super Robot Taisen OG: The Inspector", "Rance: Sabaku no Guardian", "Sakura Taisen", czy też obu animowanych Laytonach.

2. Nocni Wojownicy - Panel o serii "Darkstalkers"

Kiedy i Gdzie: Piątek 18 maja, godzina 23:00, Gry elektroniczne - prelekcje (najprawdopodobniej, nie znam jeszcze dokładnej sali)

Opis: W roku 1994 CAPCOM wypuścił na automaty pierwszą odsłonę swej nowej serii bijatyk - Darkstalkers: The Night Warriors - w której przeciwko sobie stawały potwory z najróżniejszych mitów i legend oraz ich pogromcy. Cykl w fenomenalny sposób łączył ze sobą grozę i groteskę, zachwycał fantastyczną oprawą audiowizualną i oferował o wiele dynamiczniejszą rozgrywkę, niż jakakolwiek inna produkcja z tego gatunku dostępna wówczas na rynku. Nic dziwnego zatem, że bardzo szybko został otoczony kultem i po dziś dzień jest franczyzą niezwykle respektowaną wśród miłośników dwuwymiarowych bijatyk. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o jej historii oraz barwnej menażerii postaci, czy też posłuchać, jak wielką rolę odegrała w rozwoju całego bijatykowego gatunku, to koniecznie musisz zajrzeć na ten panel!

Panelu o "Sakura Taisen" nie udało mi się w tym roku przepchnąć, ale na osłodę mam prelekcję o innej serii, którą darzę olbrzymią sympatią. W Darkstalkersów zagrywałem się od dzieciaka, jeszcze na wczesnych buildach M.A.M.E i od zawsze byłem pod wielkim wrażeniem jak śliczna i klimatyczna jest to seria. I choć jako dzieciuch dostawałem od CPU zawsze tęgie lanie, to z biegiem lat nabrałem dość fajterowego doświadczenia, by umieć całkiem nieźle obijać ryje znajomkom.
Na panelu - by nie przestraszyć ludzi nieumiejących w bijatykowy żargon - postaram się bardziej skupić na niesamowicie interesującej historii powstawania serii oraz jej lore i postaciach, a także opowiem sporo o jej fenomenalnej animacji. Ludzi bawiących się jednak w fajtery uspokajam, że o dark force, invincibility frames, czy też rewolucjonizującym gatunek trybie turbo także postaram się wspomnieć.

3. Zrozumieć Pop Team Epic

Kiedy i Gdzie: Sobota, 19 maja, godzina 19:00, sala Mori

Opis: Szalony komiks autorstwa niejakiego Bkuba doczekał się w końcu pełnoprawnej animowanej adaptacji. Sypiąc milionem memów i nawiązań na sekundę oraz operując intrygującymi, awangardowymi wręcz eksperymentami animacyjnymi - konfunduje i fascynuje fanów anime na całym świecie. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o intrygującym procesie produkcji tego show i spróbować zrozumieć jego szaleństwo, to zapraszam serdecznie! 

Tak, dobrze widzicie - poprowadzę panel o "tym animowanym shitpostingu z którego wszyscy heheszkują". Podejdę jednak do niego od kompletnie innej strony, bo moim skromnym zdaniem, nazywanie tak niesamowicie kreatywnego, eksperymentalnego wręcz projektu, w który przelano tak wiele miłości, prostym "shitpostingiem" jest wręcz obraźliwe. Na panelu będziecie mogli zatem posłuchać jak niesamowici ludzie znaleźli się w staffie tej bajki, jak powstały jej najbardziej widowiskowe i czarujące segmenty (jak choćby skecze Uchu People czy legendarne Hellshake Yano), czy też dlaczego francuskie skecze były tak bardzo odmienne pod względem humoru i atmosfery od całej reszty. Tych, którzy chcieliby ogarnąć, do jakich tytułów PPTP konkretnie nawiązywało, również zapraszam - z chęcią pokażę wam, w jak szalony sposób bajka ta potrafiła nawiązywać do tak obscure u nas tytułów, jak choćby "Mashin Eiyuuden Wataru" czy też "SD Gundam Gaiden".

4. Różne wcielenia Devilmana na przestrzenii lat

Kiedy i Gdzie: Niedziela 20 maja, godzina 16:30, sala Komiksowo - Filmowa

Opis: We wczesnych latach 70-tych Go Nagai narysował i napisał historię demonicznego antybohatera – Devilmana. Komiks zdobył szaloną popularność i bardzo szybko stał się dziełem kultowym. Nic więc dziwnego, że doczekał się licznych adaptacji, z których najnowsza – autorstwa Masaakiego Yuasy – zadebiutowała na Netflixie na początku tego roku i wywołała żarliwe dyskusje. Na panelu przyjrzymy się dokładniej genezie bohatera i temu, jak ewoluował on przez te wszystkie lata.

Rok 2018 to ważny i dobry rok dla wujaszka, więc sam również postanowiłem dołożyć swoją cegiełkę do obchodów 50-lecia jego twórczości. Kultowy "Devilman" to zdecydowanie jedna z moich ukochanych produkcji Nagaia i niezmiernie się cieszę, że będę miał okazję trochę poopowiadać o tym, co tak bardzo mnie w niej oczarowało. Na panelu nie będę jednak tylko ślepo demonicznego antybohatera zachwalał. Kilka (lub nawet więcej) słów krytyki pod adresem poszczególnych jego inkarnacji również poleci.
Dodatkowo, jeśli wszystko pójdzie dobrze, to do startu konwentu powinien dotrzeć do mnie mój pierwszy diabłoczłekowy omnibus od Seven Seas, więc nie omieszkam również i o nim trochę opowiedzieć.

Kanadowski Down Load nareszcie w wysokiej jakości!

Długo oczekiwana przeze mnie chwila w końcu nadeszła! Jakaś dobra dusza dorwała i dostarczyła jedną z najładniejszych rzeczy od Yoshinoriego Kanady - "Down Load: Namu Amida Butsu wa Ai no Uta" - w wysokiej jakości, ripowane prosto z Laser Dysku! Dodatkowo rip ów został przezeń bardzo ładnie podrasowany, przez co można się cieszyć tym fantastycznym animacyjnym widowiskiem w jeszcze większej chwale! Link do wideo na YT, w którego opisie można znaleźć również bezpośredni link do pobrania zamieszczam poniżej:

Klik

Warto wspomnieć także, że przy OVA tej, oprócz legendarnego Kanady, pracowały także takie osobistości jak Rintaro, Tatsuyuki Tanaka czy też Masafumi Mima. Więcej na temat tej świetnej animacji możecie przeczytać o tutaj.

Dziękuję za info Animated Golem

Szczęśliwego Nowego Roku!!

Ilustracja autorstwa Yoshitakiego Hatakeyamy ilustratora serii "Azure Striker Gunvot"

Kochani Czytelnicy!

Tradycyjnie już, jako że nie wiem w jakim stanie wrócę z inbowania z ziomeczkami, to składam wam życzenia noworoczne z lekkim wyprzedzeniem. Tak więc - wystrzałowego sylwestra i Szczęśliwego Nowego Roku! Mam nadzieję, że nadchodzący wielkimi krokami 2018 okaże się dla was jak najlepszy! Że przeżyjecie go w świetnym zdrowiu i humorze, pozbawieni wszelkich trosk! Że uda się wam w nim zrealizować wszelkie postanowienia noworoczne i spełnić wszystkie swoje marzenia!

I miejmy też nadzieję, że zarówno nasze wydawnictwa, jak i zachodni giganci tacy jak Discotek czy Seven Seas nie przestaną licencjonować pieniężnych staroszkolnych tytułów, by docierały one do coraz szerszego grona odbiorców!

Przepraszam swoją drogą za takie zaniedbanie bloga w tym roku, ale wykańczające sesje egzaminacyjne i pisanie oraz obrona pracy licencjackiej zżarły mi bardzo dużo wolnego czasu. Dzisiaj też - niestety - z powodu noworocznych porządków nie udało mi się opublikować dwóch tekstów, które planowałem - recenzji "Houseki no Kuni" oraz epizodu "Star Trap" z kultowego cyklu "Cream Lemon". Obiecuję jednak, że pojawią się one już na samym początku 2018!

Magiczny powrót do lat 90-tych - "Mahoujin Guru Guru" (2017)

Zrobić dobry remake to nie lada wyzwanie. Szczególnie kiedy oryginalny tytuł pochodzi z całkiem innej dekady, rządzącej się zupełnie innymi zasadami. Często spotykałem się już z takimi odświeżonymi wersjami, które kompletnie tego nie rozumiały i zatracały całkowicie to, co czyniło daną produkcję tak - jakkolwiek cheesy to nie zabrzmi - magiczną i wyjątkową. Albo też takimi, które usilnie i ślepo starały się małpować poprzednią wersję, do tego stopnia, że powielały też wszystkie jej wady.
Czasem jednak znajdzie się taka utalentowana grupa ludzi, którym uda się znaleźć ten słynny złoty środek i stworzyć remake niemal idealny. Taką grupą okazała się ekipa odpowiedzialna za nową wersję kultowej komedii dla dzieci z lat 90-tych - "Mahoujin Guru Guru". Udało się im nie tylko wiernie oddać czar bajek z tamtej dekady, ale jednocześnie stworzyć show przyjemny i przystępny również dla widzów współczesnych.

Dawno, dawno temu, świat terroryzowany był przez armie potworów pod władzą potężnego władcy demonów imieniem Giri. Gdy wydawało się, że cała nadzieja stracona, ludzkości z pomocą pospieszyło Migu Migu - plemię czarnoksiężników władających potężną magią "Guru Guru". Udało im się zapieczętować złowrogiego demona i przywrócić pokój na świecie. Po wielu latach plemię usunęło się w cień, a ludzie zapomnieli o jego istnieniu...

Po wielu latach jednak, nałożona przez Guru Guru pieczęć zaczyna słabnąć i straszliwy demon Giri wkrótce wydostanie się ze swojego więzienia! By temu zapobiec, Król krainy Ainshent wystosowuje apel do wszystkich walecznych herosów - ten, kto zgładzi straszliwego demona, otrzyma wynagrodzenie w wysokości 50.000 sztuk rinów i zostanie mianowany księciem Ainshent! Apel ów dociera do uszu mieszkającego w niewielkiej wioseczce heromaniaka - Bado - który natychmiast postanawia wkręcić w cały ten heroiczny biznes swojego synalka - Nike. Młodzian nieszczególnie jest pomysłem tatusia zachwycony, ale zapalony ojczulek wraz z równie postrzeloną na punkcie heroizmu mamusią nawet jego opinii nie słuchają. Wygłaszają mu szybki wykład o cudowności bycia herosem, dają mu iście heroiczny obiad... po czym wsadzają chłopaczka do wielkiej procy i wystrzeliwują go hen daleko na poszukiwania wielkiej przygody! Po krótkim locie, Nike wrzeszcząc wniebogłosy wpada przez okno do niewielkiej chatki, gdzie poznaje małą, śliczną dziewczynkę - Kukuri. Cudownym zbiegiem okoliczności, okazuje się ona być ostatnią żyjącą przedstawicielką plemienia Migu Migu, oczekującą na bohatera, z którym połączy siły by powstrzymać straszliwego Giri. I zanim Nike zdąży w ogóle wyjaśnić, że zaszła pomyłka i bohaterem został wbrew swej woli, to zostaje wysłany, wraz ze swą nową towarzyszką, w podróż pełną przygód i niebezpieczeństw.

"Guru Guru" zachwyciło mnie już od pierwszych sekund pierwszego odcinka. Już na samym początku dostajemy bardzo fajny zabieg reżyseryjny polegający na prowadzeniu narracji za pomocą... eventów z klasycznego jRPG. Pierwsze sceny anime to znana z kultowych gier ściana rozpikselizowanego, przewijającego się tekstu, a zaraz po niej naszym oczom ukazuje się widziana z góry mapka z małymi spritami ludzików, które rozmawiają ze sobą za pomocą okienek dialogowych. Wspomniane okienka zresztą wyskakują również za każdym razem, gdy na ekranie pojawia się nowa postać, by przedstawić nam jej imię, poziom oraz statystyki. Wykorzystuje się je też do podsumowywania co ważniejszych wydarzeń znanych z gier RPG (np. zdobycie wyższego poziomu doświadczenia, pokonanie danego stwora, zdobycie nowego ekwipunku). W podobnej konwencji zrealizowana jest także zapowiedź każdego kolejnego odcinka, gdzie pikselowe postacie biegają po wykonanej na modłę starych gier z NES-a mapie świata i odwiedzają kolejne lokacje opowiadając, co się wkrótce wydarzy.
Sama historia to oczywista parodia wszystkich tych patetycznych opowieści o ratowaniu świata znanych z kultowych skośnych RPG pokroju "Dragon Quest", "Final Fantasy" czy innego "Phantasy Star". Rozwija się w dokładnie taki sam sposób - bohaterowie w trakcie swej podróży odwiedzają kolejne lokacje, dostają do wykonania różne zadania, rekrutują nowych członków drużyny, uczą się nowych zaklęć i zdobywają lepszy ekwipunek etc. Wszystko to jednak - jak na komedię przystało - podane jest w absurdalny i prześmiewczy sposób. Przykładowo, w genialny sposób uzasadnione zostaje, dlaczego w komnatach bossów i podczas starcia z nimi często gra inna BGM-ka (śpiewana przez chórek ich podwładnych); wyśmiane zostają pojawiające się na minimapie, ułatwiające progres, nazwy lokacji; bajka otwarcie robi sobie także jaja z typowych dla tego typu gier questów "Przynieś, podaj, pozamiataj" czy "Udaj się z punktu A do punktu B i z powrotem". Warto nadmienić jednak, że choć fabuła jest głównie pretekstem do zaserwowania widzowi całej masy gagów i śmieszków, to ciągle potrafi oczarować także w inny sposób. W "Guru Guru" bowiem czuć ten magiczny klimat dziecięcej przygody, jaki miało wiele bajek z okresu lat 90-tych, a którego tak mocno mi brakuje w wielu dzisiejszych tytułach. Wojaże Nike i Kukuri na przemian bawią i wzruszają, dostarczając dużo rozrywki nie tylko widzom młodszym, ale także tym "starym koniom", w których skutecznie rozbudzają drzemiące dziecko.
Bajka punktuje także dużo większą wiernością oryginalnemu komiksowi Hiroyukiego Etou. Jest dwukrotnie krótsza, niż stary show, dzięki czemu nie tylko nie odstrasza liczbą epizodów mniej cierpliwych widzów, ale też udało jej się pozbyć większości fillerów znanych z pierwszej adaptacji. Z drugiej strony jednak, tu pojawia się mój jedyny zarzut pod adresem nowego "Guru Guru" - kreskówka miała przez to dużo mniej czasu na pokazanie wszystkich wydarzeń, co odbiło się dość widocznie na pacingu. Akcja pędzi momentami na złamanie karku, byleby tylko wyrobić się z opowiedzeniem całej historii. Mocno zauważalne jest to zwłaszcza pod koniec, gdy jedna z bohaterek sama zauważa nawet, że tempo akcji gwałtownie przyspieszyło i większość eventów jest szybko skipowana, aby jak najszybciej dotrzeć do finałowej potyczki zakończenia opowieści.

Dużo swojego humoru Guru Guru zawdzięcza także - a może nawet przede wszystkim - swoim bohaterom. To naprawdę postrzelona, prześmieszna gromadka, która swoimi interakcjami nie raz rozbawi do łez i przyprawi o ból brzucha. Tak jak i sama fabuła, wyśmiewają oni najbardziej ograne schematy znane z japońskich gier fabularnych. Nasz główny bohater - Nike - to nie tylko heros z przymusu, ale też dość tchórzliwy, chciwy i leniwy chłopaczek, co jest kompletnym przeciwieństwem heroicznych altruistów, z jakimi z reguły mamy w takich grach do czynienia. Często próbuje chodzić na łatwiznę i migać się od swoich obowiązków, pierwsze co robi po odwiedzeniu każdej nowej lokacji, to plądrowanie jej w poszukiwaniu łupów, a z pomocą dużo chętniej pospieszy ładnym dziewczynkom, aniżeli starym dziadom z jakiejś wioski. W walkach często też zachowuje się jak kompletny dupek, próbując wyprowadzić swych wrogów z równowagi oraz oszukuje, wykorzystując ułomność mechanik gier RPG na swoją korzyść. Mimo tego wszystkiego jednak, kiedy sytuacja naprawdę tego wymaga, staje na wysokości zadania i potrafi pokazać że serce ma na właściwym miejscu. Kukuri zaś to kompletnie inny obraz "potężnego czarnoksiężnika" niż ten znany nam z gier wideo. Miast sędziwego, doświadczonego starca, albo też ponętnej, krągłej uwodzicielki dostajemy małą, nieśmiała i niewinną dziewczynkę o złotym serduszku, czerwieniącą się już na samą tylko myśl o złapaniu się za rączki z bohaterem. Jak każda dziewczynka w jej wieku jest też bardzo wyczulona na punkcie swojego wyglądu. Kiedy dowiaduje się, że jej domyślne ubranko jest strasznie nijakie, natychmiast postanawia zakupić jakieś ładniejsze. W końcu, jako główna bohaterka tej opowieści, nie może nosić tak nudnych szmaciuchów! Ku jej rozpaczy okazuje się jednak, że żaden ze sklepów nie ma jej do zaoferowania niczego lepszego, bo nosi już najlepszy możliwy ekwipunek dla swojej klasy. Ma też tendencję do brania wypowiedzi innych bohaterów zbyt dosłownie - gdy w pewnym momencie dostają wraz z Nike od króla kilka złotych monet, by użyć ich do wyekwipowania się na podróż, Kukuri natychmiast zakłada sobie wszystkie monety na twarz i jest szczerze zdziwiona, że nie to władca miał na myśli. No i jako że dopiero uczy się władać potężnym Guru Guru, to często używa czarów kompletnie niezgodnie z ich przeznaczeniem, a oprócz tego przywołuje postrzelone, czasem bardzo przydatne, a innym razem kompletnie bezużyteczne dziwadła. Bardzo podobało mi się również, że z biegiem czasu mała Kukuri coraz bardziej dojrzewa i jej charakter naprawdę świetnie się rozwija, prawdopodobnie najbardziej spośród wszystkich występujących w bajce barwnych postaci.
Do tej głównej parki z biegiem czasu dołączają kolejni zwariowani bohaterowie. Wśród nich m.in: ostatni użytkownik legendarnego tańca, ubrany w samą tylko liściastą spódniczkę starzec Kita Kita, będący parodią charakterystycznej klasy barda/tancerza podbudowującej morale ekipy; cyniczna kapłanka Juju, potrafiąca w jednej chwili zmienić się w totalnego berserkera i z szerokim uśmiechem na twarzy masakrować legiony potworów potężnymi zaklęciami i świętym uzbrojeniem; pomocny duszek Gipple, dysponujący ogromną wiedzą i potrafiący zmieścić cały obszerny ekwipunek drużyny w swojej "magicznej skrytce", ale za to reagujący atakami irytacji i niestrawności na każdy możliwy cheesy tekst o miłości, sprawiedliwości i tego typu "bzdetach"; młody wynalazca Toma, parający się montowaniem coraz to ciekawszych (i dziwaczniejszych) narzędzi i broni, pomagających ekipie w dalszej podróży; czy też team cool i walecznych dziaduniów, sypiących patetycznymi, cheesy cytatami, przyjmujących "kakkoii" pozy i nawiązujących na potęgę do innych bajek (m.in "Sexy Commando Gaiden", "Brave Series", "Sword Art Online", "Dragon Ball Z", "JoJo's Bizzare Adventure").
Równie fajnie prezentują się ważniejsi antagoniści, z którymi Nike i Kukuri przyjdzie walczyć. W szczególności zakochany bez pamięci w małej czarodziejce książę Raid. Niesamowicie chuuni i narcystyczny cudak, nadający wszystkim swoim rywalom okropnie głupkowate przydomki. W walce posługuje się absurdalnym rodzajem magii, który wymaga nieustannego przyjmowania komicznych i debilnych póz, dzięki czemu dostajemy pokaz naprawdę fenomenalnego character actingu. Raid bardzo szybko okazuje się jednak być nie tylko tzw. "gag relief" antagonistą, ale całkiem sensownie wykreowanym bohaterem z własnymi motywacjami, wewnętrznym konfliktem i nie najgorszym rozwojem.

Oprawa graficzna jest po prostu fantastyczna. Projekty postaci oraz potworów są bardzo zróżnicowane, zabawne i niesamowicie urokliwe. W dodatku - co było dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem - nie są non stop ubrane tak samo, jak to bywa w wielu podobnych bajkach. Jako że mamy tu do czynienia z parodią gier RPG, to bohaterom nie raz przyjdzie zmienić ubranka i inne elementy ekwipunku, a czasami nawet i fryzury. Dodaje to serii jeszcze więcej świeżości i atrakcyjności. Równie fajnie prezentują się zróżnicowane barwne, bardzo bajkowe tła. Gęste lasy, pustynne miasteczka, mistyczne świątynie, niezdobyte szczyty otoczone skłębionymi chmurami. Na spory plus także żywa, radosna paleta kolorów, idealnie pasująca do czarującej, absurdalnej komedii jaką jest "Guru Guru". Animacja również nie zawodzi! Co wcale nie jest zaskoczeniem, gdy spojrzy się na staff i zobaczy, jak wielu utalentowanych animatorów przy tym tytule pracowało. Znaleźli się tu m.in: specjalizujący się w świetnym character actingu i smearsach Tetsuya Nishio; Yasunori Miyazawa, kojarzony z over the top, momentami bardzo surrealistycznych ruchów oraz zabawiania się modelami postaci; czy też świetnie operujący efektami specjalnymi Masakazu Sunagawa. W efekcie dostajemy niezwykle płynnie zanimowaną bajkę, w której postacie non stop się poruszają i robią śmieszne miny, a sceny walk (i nie tylko!) zapierają dech w piersiach i okraszone są fenomenalnymi efektami specjalnymi. Mało tego! Znalazło się tu nawet miejsce dla słynnego ujęcia "Brave Perspective". Twórcy "Guru Guru" muszą być chyba w ogóle wielkimi fanami tej franczyzy (wcale im się nie dziwię) bo w trakcie całej bajki naliczyłem chyba grubo ponad 30 przypadków jego użycia, w niektórych odcinkach nawet po 3, 4 razy. A do tego wszystkiego dochodzi jeszcze fantastyczne operowanie retrostylistyką. Na początku tekstu wspomniałem o pikselowych napisach, mapkach jak z gier RPG na NES i wyskakujących tu i ówdzie okienkach dialogowych. Ale tego jest o wiele więcej! Na zoomach postacie często zamieniają się w growe sprity, pikselizacji ulegają także itemki podnoszone przez bohaterów, czy też efekty zaklęć i uzbrojenia. Istna gratka dla miłośników retro gierek!
Dźwiękowo też jest pysznie. Soundtrack "Guru Guru" w umiejętny sposób łączy ze sobą brzmienia podobne do tych z bajek dla dzieci z lat 90-tych z 8-bitowymi chiptunami i bardziej współczesnymi piosenkami. Świetnym tego przykładem jest już sam pierwszy, fenomenalny opening - "Trip, Trip, Trip" w wykonaniu Oresama. Gdy usłyszałem go po raz pierwszy, poczułem się znowu jak mały dzieciak, siedzący wczesnym rankiem przed telewizorem i oglądający nowy odcinek swojej ulubionej kreskówki. Wywołaniu tego efektu pomaga fantastycznie wyreżyserowana, mocno oldschoolowa animacja, odhaczająca po kolei najpopularniejsze ujęcia z dawnych przygodowych bajek. Widok na mapę świata? Jest! Para bohaterów na wzgórzu, przygotowująca się do wyruszenia w pełną przygód podróż? Oczywiście! Cała obsada wykonująca dziwaczny taniec? Tak! I jeszcze potem wyskakują po kolei na ekran, prezentując swoje charakterystyczne ataki i zdolności! O i są też nawet krótkie urywki odcinka, pojawiające się w tle, gdy opening przedstawia nam kolejnych głównych bohaterów! Szkoda trochu, że drugi opening już tak dobry nie jest. Znaczy, animacyjnie dalej ma ten staroszkolny feel, ale jednak pod względem muzycznym wypada nieco gorzej niż pierwszy i nie gra na nostalgii już tak mocno. Za to oba endingi są równie super! Pierwszy to bardzo przyjemna, rytmiczna piosenka z fajną animacją Kukuri oraz Nike, idących po podskakującej do rytmu fali, z kręcącym się w koło (Guru guru~) tłem. Bajkowa nutka z drugiego endingu zaś ubarwiona została śliczną, kolorową animacją, pełną barwnych scen wyjętych jakby z książeczki dla dzieci. Miłą niespodzianką dla fanów oryginalnej bajki z lat 90-tych będzie także fakt, że pojawia się tu jej pierwszy ending, w nowej aranżacji, ale zaśpiewany ponownie przez tę samą wokalistkę!
Równie fajnie wypadają retro efekty dźwiękowe, jakby żywcem wyciągnięte z jakiejś Zeldy czy innego Dragon Questa. Krótki dżingiel po zwycięstwie, fanfary obwieszczające zdobycie kluczowego przedmiotu, syntezowane buczenie i burczenie symulujące dźwięk płomieni czy eksplozji - wszystko to tu jest!
No i obsada też jest fenomenalna! W rolach głównych Shizuka Ikigami jako Nike i Konomi Kohara jako Kukuri. Ta druga to nowy, bardzo obiecujący talent! Jestem pod ogromnym wrażeniem jej umiejętności. Jej Kukuri brzmi tak świetnie, że chwilami brzmiała łudząco podobnie do jednej z moich ukochanych seiyuu - Megumi Hayashibary. Oprócz tej dwójki, usłyszymy tutaj także tak sławne osobistości jak Takehito Koyasu (Dio z "JoJo", Gamlin z "Macross 7"), Nobuhiko Okamoto (Rin z "Ao no Exorcist", Accelerator z "Indexa"), czy też Akira Ishida (Kaworu Nagisa z "Neon Genesis Evangelion", Athrun Zala z "Gundam SEED").

Nowa wersja "Mahoujin Guru Guru" to zdecydowanie jedna z najlepszych pozycji tego roku i strasznie jest mi szkoda, że umknęła uwadze tak wielu ludzi. Punktuje idealnym oddaniem magii serii dla dzieci z lat 90-tych i jeszcze podaje ją w sposób tak fajny, że powinna przypaść do gustu również widzom, którzy z tytułami z tamtego okresu nie mieli styczności. Oczarowuje przesympatycznymi, śmiesznymi bohaterami, genialnym humorem, fenomenalną oprawą audiowizualną i pomysłową reżyserią. Jedyny mój problem to wspomniany pacing, który mógłby być trochę lepszy. Wciąż z całego serca polecam! Nie dajcie się zmylić niepozornej grafice promocyjnej!

Typ Anime - Seria Telewizyjna

Rok produkcji - 2017
Pełny Tytuł: „Mahoujin Guru Guru” ("Magical Circle")

 Reżyseria: Hiroshi Ikehata
Scenariusz: Hisaaki Okui
Muzyka: Technoboys Pulcraft Green-Fund

Gatunek: Komedia, Parodia, Romans, Fantasy, Familijny
Liczba Odcinków: 24
Studio: Production I.G.
Ocena Recenzenta: 9/10

Screeny:

 

Wesołych Świąt!!

Ilustracja autorstwa Yoshitakiego Hatakeyamy, ilustratora serii "Azure Striker Gunvolt"

Kochani Czytelnicy! 

Z okazji świąt Bożego Narodzenia chciałbym wam złożyć najserdeczniejsze życzenia. Byście po tym całym zabieganiu (i być może nerwowym krzyczeniu na siebie nawzajem) związanym z gorączkowymi przygotowaniami do wieczerzy wigilijnej, mogli ze spokojem siąść przy stole, przeprosić się wzajemnie za wszelkie nieprzyjemności i spędzić ten czas z najbliższymi wam ludźmi. Wspaniałych prezentów, spełnienia wszelkich - szczególnie tych najskrytszych - marzeń i tradycyjnego, smacznego karpia. Niech nowo narodzony Chrystus wam błogosławi i obdarza wszelkimi potrzebnymi łaskami!